No i mineły 2 tygodnie od tego traumatycznego dnia kiedy wydałam na świat Moje Maleństwo. Tak, dalej nie moge zapomnieć bólu i dalej wiecznie jakiś ból mi dokucza.

Zaczęło się w nocy z niedzieli na poniedziałek od skurczów, ktróre o 7 rano były już coraz bardziej intensywniejsze i regularne co 4 minuty. Pojechaliśmy do szpitala. Byłam o dziwo jeszcze spokojna i nie świadoma tego co mnie czeka. Szczęśliwie mój mężczyzna był tej nocy ze mna bo zwykle w tygodniu jest w Berlinie. Najbardziej z tego całego porodu bałam się że nie zdąży przyjechać na czas, a planowaliśmy poród rodzinny i że będę sama "cierpieć", że nie doświadczy tego na własnej skórze i nie będzie tak doceniał jak należy. No ale na izbie przyjęć juz przeżyliśmy małe rozczarowanie bo okazało się że nie ma żadnej wolnej sali, poczekalismy jeszcze 0,5 godzinki i zwoniła sie sala do porodu rodzinnego. Zbadano mnie i okazało się że jest już 3cm rozwarcia, co mnie ucieszyło, myślałam że to znak że pójdzie szybko. No ale nie poszło i dodatkowo przy skurczach doszły bóle krzyżowe, które są okropnie bolesne a nie powodują rozwarcia. Tak męczyłam się do 14 aż w końcu dostałam kroplówke z oksytocyną i o 15 pojawił się Michaś.

Ogólnie jestem zdegustowana tematem porodu i długo jeszcze musi minąc czasu żebym zapomniała. Szczególnie że zostałam nacięta i rana daje się mi we znak. Hormony robią sobie ze mną co chcą i ciągle zastanawiam się dlaczego tak nam natura każe cierpieć. Obezność narzeczonego przy porodzie jest jedynym pozytywnym aspektem całego tego wydarzenia, pomagał mi znosić skurcze ,podawał wodę i cucił wodą termalną jak mdlałam z wyczerpania. Cieszę się że widział jak przechodziłam przez te męki i ma świadomość z czym się wiąże chęć posiadania dzieci. Mimo że on sam czuł się bezradny.

No i na koniec jeszcze jedna refleksja. Tyle czytałam o tym magicznym momencie kiedy kładą niemowlaka na brzuchu i że niby cały ból ucieka. Bzdura! Po pierwsze zlękłam się na widok tej sinej kulki i nie wiedziałam co mam z tym zrobić. Po drugie moment szycia krocza tez miał być już nieodczuwalny a ja skakałam po każdym nakłuciu.  

No i tak wylądowałam w pokoju matek z pędraczkiem opatulonym w rożki i kocyki i trzęsąca się jak galareta ze zmęczenia odleciałam. Skonczyło sie na anemii i pzez dwa dni ledwo pokonywałam trasę łóżko-łazienka. 

Kocham synka ale więcej dzieci mieć nie chcę.