Budzę się w nocy i myślę o tym porodzie. Aż mi twarz wykrzywia na samą myśl. Nie wiem dlaczego tak się dzieje, Zawsze myślałam że jestem silną osobą, że mam silny organizm, ale jak zaszłam w ciążę poczynając od wszystkich możliwych dolegliwości, przekonałam się na własnej skórze jak bardzo się myliłam. Nie chcę już więcej słuchać na temat jak to niektóre babeczki się męczą podczas porodu, jak to strasznie boli. Tak bardzo weszło mi to wszystko w łeb że teraz nie potrafię sobie z tym poradzić.

I na dodatek zaczął mi się  III trymestr. Cieszę się że dziecko jest zdrowe, ale przeraża mnie ten z dnia na dzień uciekający czas... Coraz bliżej.

Na początku zgodziłam się na to żeby mój mąż nie był obecny przy porodzie, ale teraz wiem, że jak już wszystko się zacznie, to będę błagała go aby nie zostawiał mnie samej.

Boooże  co ja mam zrobić, cesarki boję się jeszcze bardziej niż naturalnego. Bo mnie pokroją i będę jeszcze bardziej obolała.

To że ludzie mówią mi nie przejmuj się, nie ty pierwsza i nie sotatnia, że nie będzie tak źle już w ogóle na mnie nie działa :(

Tak bardzo się boję....