Niechciane dziecko               

- Cześć. Proszę, nie rozłączaj się!

- Nie mam czasu na twoje gadanie, czego chcesz?

- Jestem w ciąży, trzeci miesiąc…

- I po co mi to mówisz? Nie potrzebuję teraz dodatkowych problemów, usuwaj!

- Lekarz powiedział, że za późno… Co mam robić?

- Zapomnieć mój numer!

- Jak to zapomnieć? Halo! Halo!

Abonent czasowo niedostępny…

3 miesiące później.

- Cześć mały!

- Cześć! Kim jesteś?

- Twoim aniołem stróżem.

- A przed kim będziesz mnie strzec? Przecież jestem bezpieczny tutaj i chcę tu zostać.

- Śmieszny jesteś. A jak tu będziesz żył?

- Dobrze! Tylko mama płacze codziennie…

- Nie martw się, mały, dorośli cały czas mają jakieś problemy. Śpij więcej, zbieraj siły, będą ci potrzebne.

- Widziałeś moją mamę? Jaka ona jest?

- Pewnie, przecież zawsze jestem blisko ciebie. Mama jest piękna i bardzo młoda.

kolejne 3 miesiące później

- Cholerny brzuch! Wyglądam jak wieloryb! Butów nie mogę zawiązać, żeby to szlag trafił!

- Aniele, jesteś tu?

- Jestem.

- Mama dzisiaj bardzo się złości… Płacze od rana i kłóci się sama ze sobą…

- Nie zwracaj na to uwagi. Gotów zobaczyć jak jest na świecie?

- Chyba tak, ale bardzo się boję. A jak mama jeszcze bardziej się zdenerwuje, gdy mnie zobaczy?

- Coś ty! Na pewno się ucieszy! Jak można nie kochać takiego malucha jak ty?!

- Aniele, a jak tam jest? Poza brzuchem?

- Teraz mamy zimę, świat jest biały, a z nieba lecą miękkie białe płatki. Niedługo sam zobaczysz.

- Aniele, jestem gotów!

- No to w drogę, mały! Czekam na ciebie.

- Aniele, boję się!

- O cholera jak boli! Pomocy! Chyba rodzę! Cholerny ból!!!

Maluch przyszedł na świat szybko, bez pomocy, bez świadków. Pewnie bardzo się bał, że mamę będzie bolało.

Dobę później, wieczorem, na obrzeżach miasta, w pobliżu małego osiedla.

- Nie gniewaj się na mnie, synku. Czasy teraz takie… Sama sobie nie poradzę… Kto mnie z tobą zechce… Ja mam całe życie jeszcze przed sobą, a tobie jest wszystko jedno, po prostu zaśniesz i już…

- Aniele, a dokąd mama poszła?

- Nie wiem, nie martw się, zaraz wróci.

- Aniele, a czemu masz taki dziwny głos? Płaczesz? Aniele, proszę, powiedz mamie, że mi tu bardzo zimno!

- Nie, mały, nie płaczę, wydawało ci się, zaraz przyprowadzę twoją mamę! Tylko nie zasypiaj, płacz, płacz głośno!

- Nie mogę płakać, Aniele, bo mama kazała spać…

W tym samym czasie, w domu na małym osiedlu.

- Nie rozumiem! Dokąd ty się wybierasz?! Ciemno już, mróz! Gdzie cię niesie? Całkiem ci odbiło po tym szpitalu! Kochanie, tysiące par nie mogą mieć dzieci i jakoś sobie z tym radzą!

- Proszę cię, ubierz się i chodź ze mną.

- Dokąd?!

- Nie wiem dokąd, po prostu czuję, że muszę dokądś pójść. Zaufaj mi, proszę!

- Dobrze, ale po raz ostatni! Po raz ostatni się ciebie słucham!

Z domu wyszła para. Pierwsza szła kobieta, dość szybko. Za nią podążał mężczyzna.

- Kochanie, mam takie wrażenie, że wiesz dokąd idziesz.

- Nie uwierzysz, ale coś prowadzi mnie jak po sznurku… czuję, jakby ktoś ciągnął mnie za rękę…

- Przerażasz mnie! Obiecaj, że zadzwonimy do twojego lekarza! Musisz wziąć zwolnienie i odpocząć.

- Cicho! Słyszysz? Ktoś płacze…

- Jakby dziecko…

- Mały, płacz głośniej! Mama się zgubiła, ale zaraz cię znajdzie!

- Aniele, gdzie byłeś? Wołałem cię! Bardzo mi zimno!

- Byłem po twoją mamę. Jest już całkiem blisko.

- To rzeczywiście dziecko! Całkiem zmarznięte! Szybko, szybko, biegnij z nim do domu! Kochany, dziecko spadło nam z nieba!

- Aniele, moja mama ma inny głos…

- Przyzwyczaisz się, mały. To głos twojej prawdziwej Mamy