ale nie będzie.

Odbieram za to wyniki badań i dawno się już tak nie stresowałam;-/ 

Również stało się to, przed czym tak uciekałam.

Sąsiadka mamy mnie dojrzała i wypytywanie:

- jak tam ciąża? i chciała mnie po brzuchu gładzić, a tam zonk! bo luźna bluzka a pod nią pusto, brzucha brak (już załączył mi się mega dółłł),

ja że -nie jestem,

- już urodziłaś?

- nie udało się..

- nie urodziłaś w ogóle??

- nie... 

Potem dalej gadanie-już nie pamiętam, no i, że ona też, że urodziła martwe. -ponad 20 lat temu...wielkie współczucie.

No ale jakie to dla mnie pocieszenie teraz??

Dół! Bardzo współczuje ale to mnie jeszcze bardziej dobija... Strach ogromny, że jeszcze gorsze rzeczy mogłyby się wydarzyć. Moja mama też to przeżyła ale nie pociesza mnie w ten sposób, bo wie jak to boli.. Nie wiem, możliwe, że jestem jakaś inna. Pewnie jestem.

Dziś same złe uczucia, smutek, żal i zakłopotanie, pech od rana, gniew.

Milion pytań w głowie i nic nie mogę wytłumaczyć.

Uśmiechu życzę!