Jak to jest,czekać 9 miesiecy na cud narodzin,lecz doczekać sie jedynie tragedii.Z nadmiaru szczęścia aż fruwać po czym upaść z wielkim hukiem...dla mnie nie do zrozumienia i nie do pogodzenia sie z tym.

Dowiedzialam sie dzisiaj,że zmarła moja koleżanka.Od pół roku szczęśliwa mężatka,oczekujaca swojego pierwszego upragnionego dziecka które miało sie pojawic za parę tygodni...Nie mogę w to uwierzyć,jest mi tak cholernie smutno...

Ciążę w sumie żle znosiła,strasznie puchła.Jeżdziła od szpitala do szpitala,robiła badania-wszystkie wyniki bardzo dobre a ona nadal puchła.Dowiedziała sie ,ze w ciąży to normalne,jedne puchną mniej,drugie bardziej.W końcu odeszła z tego świata co dla wszystkich było szokiem.Każdy martwił sie o malenstwo,czy z nim wszystko ok,ale nikt nie przypuszczał ze to z matką może sie coś stać.Maleństo urodzilo sie poprzez cc i ma się w 100% dobrze jednak nie pozna nigdy swojej matki ani matka nie miała szansy poznać swego dziecka.

Jak sobie o tym pomyśle to łzy mi napływają do oczu.Miała dopiero 24 lata.