Nie wiem co się ze mną stało. Może dorastam, może instynkt macieżyński wreszcie dopadł mnie na dobre... a może robię się stara? Zrobiłam się niewiarygodnie opiekuńcza. Straszną radość i satysfakcję sprawia mi dbanie o męża i syna. O syna to całkiem normalne, ale mąż zyskał dość sporo...

I nie, nie są to początki związku. Nigdy nie robiłam mu kanapek ani do pracy ani na wyjazdy. Do pracy nie robię mu nadal, bo je cieply posilek w pracy, ale dziś obudziłam się o 6, żeby pojechać po świeże bułki i zrobić mu kanapki na wyjazd... Kupiłam mu jogurty do picia, banany, żeby miał na drogę... I poczułam się spełniona O.o 

Odkąd zrobiłam pierwszy raz sama makaron, żeby sprawdzić czy potrafię, robię go bez przerwy. Już nie kupujemy makaronu do zup. Robię go dużo raz na jakiś czas i chowam w pojemniki. Uwielbiam widzieć, jak mąż jest zadowolony, jak mu smakuje rosołek z ogródkowych warzyw z moimi kluseczkami... No uwielbiam patrzeć jak się zajada.

Uwielbiam prac i prasować jego ubrania. Uwielbiam jak ma w szufladzie gacie wyprane, poprasowane i poukładane w kostkę. Ułożone skarpetki.  Jak ma wszystko poprane, poprasowane. Jak założy koszulkę raz, nawet na chwilkę, to już jej nie chowam do szafy, tylko piorę i prasuję na nowo. UWIELBIAM o niego dbać. 

Uwielbiam czekac na niego z jego ulubionym obiadem. Uwielbiam jak jest szczęśliwy. Jestem szczęśliwa wtedy, gdy on jest szczęśliwy. Wolę wydać pieniądze na jakąś pierdołę dla niego niż dla siebie. Nie wiem co mi się stało... Niedługo będę mu tyłek podcierać z tej miłości -.-