Miałam niechęć do wszystkiego- do wstania z łóżka, ubrania się, ogładzenia, wyjścia z domy czy spotkania z przyjaciółmi, ciągle płakałam, widziałam bezsens we wszystkim :/ nie poradziłam sobie sama byłam na antydepresantach przez 6 miesięcy, ale dzięki nim już po 2 miesiącu brania zaczęłam czerpać radość z życia

u mnie objawia sie strachem wewnetrznym,nie potrafie nic zjesc,wyjść i nie dlatego ze nie chce a sie boje. W dzień jak próbuje sie przespać zeby szybciej minął dzień jest to nie mozliwe bo za sekunde sie budze przerażona swiatem. Płacz 24h i brak chęci na cokolwiek to objaw z którym walcze cały czas. Te pierwsze to skutki tylko jakiejś sytuacji z która sobie nie radze. Trwa to zwykle od 3 msc do poł roku. Potem wraca wszystko do "normy" czyli walki z dnia na dzień o to zeby nie zawieść córki. Raz jedyny mi sie w wakacje zdarzyło taki stan,mąż musiał wziąść wolne ale poradziłam sobie,nawet nie wiem jak :( takie ataki sa najgorsze..... boje sie dnia w którym polegne i nie wstane. Mam nadzieje ze nigdy sie tak nie stanie. Ogólnie najgorszym uczuciem jakie odczuwam to samotność :( leków nie biore,bo z kazdym upadkiem wyciagam wnioski i wstaje po to by przetrwac kolejny.

Od kilkunastu lat cierpię na depresję. Dopiero 1,5 roku temu udało mi się podjąć właściwe leczenie, a lekarzowi znaleźć odpowiedni lek, który uratował mnie, a tym samym moją rodzinę, która nie musi już znosić moich dołów, codziennych łez czy samookaleczania. Lek nazywa się Anafranil.

Dzieki za odpowoedzi .Myszka dodam Cie jak bede miala dostep do kompa bo jestem u mamy do stycznia i loguje sie na mobilnej