kurcze, no to ostro... :( ciekawe na czym to polega, że jedna wstaje i idzie, a druga cierpi pól roku...

Zgadzam się z Tobą.
Ogólnie jestem przeciwna cc na życzenie, bo wiem jak to może przebiegać i czym grozi z własnego doświadczenia , ale są przypadki kiedy powinna być możliwa.

Ja jestem mięsiac po cc i juz nic nie czuje, tylko do tego ja mialam zakazenie później i ledwo mnie odratowali. I dłużej dochodziłam do siebie bo jeszcze mi brzuch nacinali itd zeby ta ropa wyszła bleee... Najgorzej się czułam dzień po cesarce, masakra.

Wrażenia po znieczuleniu podpajęczynówkowym to pikuś w porównaniu z wybudzaniem ze znieczulenia ogólnego - mam porównanie i takiego bólu jak po wybudzeniu nigdy w życiu nie czułam:(((
Nawet pierwsze wstawanie to przy tym pikuś.

Współczuje Kochana...

Ja też doszłam do siebie bardzo szybko. Środki przeciwbólowe dostawałam w szpitalu poprzez kroplówkę przez pierwsze 24h a później już czopki przeciwbólowe (można je brać przy kamieniu dzidziusia) i przyznam szczerze, że jak ketanol przestawał działać to bolało ale nie jakoś masakrycznie bardziej ciągnęła rana natomiast po tych czopkach to mogłam biegać zero bólu. Ja dopiero leżąc po operacji na łóżku przykryta dwoma kołdrami bo jak schodziło mi znieczulenie to strasznie się trzęsłam uświadomiłam sobie "no to teraz będzie super jak zacznie mnie boleć" ale naprawdę byłam pozytywnie zaskoczona bo żadnych katorg nie przechodziłam. Na sali leżała ze mną jeszcze jedna dziewczyna która miała cesarskie tuż przede mną i też się bardzo dobrze czuła. Tak więc ja wspominam to bardzo dobrze. Tylko takie meeega głupie uczucie jest na stole jak się leży czuć, że coś tam robią ale nie czuć bólu ;) A no i to znieczulenie w kręgosłup też nie bolało.

po pierwszym cc dość długo dochodziłam do siebie (nie pamiętam dokładnie ile), jak wychodziłam na spacery to nikomu nie dawałam prowadzić wózka bo mogłam się na nim opierać i strasznie bolał mnie kręgosłup (może dlatego, że przy znieczuleniu kilka razy próbowali wkuć mi się w rdzeń), a po drugim cc doszłam do siebie właściwie po kilku dniach - nawet dość ekspresyjnie kłóciłam się z mężem jeszcze przed zdjęciem szwów - wszystko zależy od organizmu

daje rade, chlopak duzo mi pomaga..moja rola opiera sie glownie na karmieniu..poki co mam nad wyraz spokoojne dziecko, ktore tylko je i spi wiec nie jest zle..ale juz nawet troche sama malego nosze...ja sie strasznie balam cesarki, ale w momencie jak mnie przewiezli na sale bylo mi wszysto obojetnne a uwierz ze panikara ze mnie straszna...trzymam kciuki!!

Rodziłam w swojej małej miejscowości i tam nie ma nic od bólu. W dodatku zapadnięte łóżko mi się trafiło i nawet nie mogłam się na drugi bok obrócić. Syn ważył dużo a ja nie mogłam go podnieść do karmienia no i wstać z łóżka do łazienki już jak mi cewnik zdjęli (a kazali pić 2 litry wody dziennie, więc sikać się bardzo chciało). Położna sobie spała słodko i nie słyszała jak wołałam, też uważam to za najgorsze doświadczenie w życiu. Teraz rodzę w Warszawie, może będzie lepiej...

Ja mialam cesarke o 22:00- z koniecznosci, bo nie mialam rozwarcia, a o ok 01:00 godz wstalam, zeby dzidzie odlozyc. O godzine 06:00 chcialam wstac i isc pod prysznic, ale pielegniarki mi nie daly, kazaly czekac na poranna zmiane. O 08:00 wyciagnely mi cewnik i poszlam pod prysznic. Ale bylam chyba wyjatkowym przypadkiem, bo pielegniarki mowily, ze taka sprawna jestem. Za kazdym razem jak wstawalam to musialam tylko pomalu wstawac, bo naciecie mnie "ciaglo", ale zaraz bylo spoko. Ale np moja siostra miala tez cesarke i przez pierwsze dni umierala, jak chodzila to trzymala sie sciany. Kazda kobieta jest inna i inaczej to przechodzi.