...odkąd pojawił się na świecie. rok przeogromnych, niewyobrażalnych zmian. rok, w którym moje życie nabrało zupełnie innego wymiaru. rok, który minął, jak poród... na początku dosyć boleśnie, a na koniec szczęśliwie.

patrzę na fotel,  w którym karmiłam go piersią w pierwszych miesiącach, i uwierzyć nie mogę, ile dziś Marcin w tym fotelu miejsca zajmuje. podobnie jak w sercu. coraz więcej, mimo że wczoraj by się mogło wydawać, że bardziej się kochać nie da, dziś okazuje się, że jeszcze więcej tej miłości pomieszczę. miłości pięknej, i trudnej zarazem. pełnej wyrzeczeń i nieprzespanych nocy,  gdy chodzę nierzadko sfrustrowana i z wyczerpanym limitem cierpliwości.

a potem ze zdziwieniem odkrywam wciąż na nowo w sobie pokłady sił, których bym się nie spodziewała.

może jego głośny śmiech ładuje mi baterie? może to, że w ciemności gdy usypia, mojej ręki szuka po omacku? albo gdy zasypiamy razem, otula swymi rączkami mą szyję? może to, jak uważnie na mnie patrzy, nadając mi ważność istnienia w jego życiu? a może to, ze śpiacy przytula się do mnie opierając swój policzek o mój policzek...

cudny moment, gdy wracam do domu, a on z okrzykiem "nana!" ciągnie babcię za sobą i biegnie w moją stronę. jeszcze troszkę, i sam będzie przybiegał, bez asekurowania :) cudowne są te momenty, gdy Bączek nabywa nowych umiejętności. gdy cieszę się razem z nim, bijąc brawo!, a on chodzi taki dumny i zadowolony z siebie. no właśnie, CHODZI!