nie histeryzuję, wiem, że inne dzieci cierpią bardziej, mają gorsze choroby. wiem, że pewnie jeszcze nie raz moje dziecko będzie cierpieć. ale nie myślałam, że to aż tak boli. mnie boli. może zabrzmi to dziwnie, ale bardziej niż kiedykolwiek czuję się matką.

koniec szpitalnego zesłania. od południa jesteśmy w domu. ale moje dziecko jest gdzieś "obok siebie". brakuje mi jego uśmiechu, takiego od ucha do ucha, jego roześmianych oczu... bo teraz nawet jak się uśmiechnie, to tak nieporadnie, nie pełną gębą. smutne. i straszne, ze go tak boli. budzi się średnio co 30-60 minut z płaczem, którego nie ukoi butla, czy smoczek, bo to rani mu buźkę. nawet głos ma inny - chyba zaczyna chrypieć od częstego płaczu.

myślałam, że widok podłaczonego Bączka do kroplówki będzie najgorszym, co mnie spotkało w szpitalu. modliłam się, żeby tej kroplówki nie musiał mieć. brak apetytu wywołany gorączką był dołujący, ale gorsze było potem. gdy gorączka spadła, mały odczuwał głód, ale jedzenie powodowało ból. chciał, a nie mógł. potem była noc bez kroplówki, myślałam, że prześpi spokojniej, ale płakał z bólu i głodu...

gdy przemywam mu buzię fioletem, płacze niemiłosiernie, nie rozumiejąc, dlaczego ktoś, kto go kocha, zadaje mu ból.

ps. dzięki dziewczyny za otuchę w poprzedniej notce. nie mam czasu nadrobić zaległości, gratuluję tym, którym wykluły się nowe ząbki i dzieciaczki. idę się położyć. mały śpi od 2 godzin i ma za sobą już 5 przebudzeń z płaczem. dałam my syrop uspokajająco-nasenny, może to go troszkę znieczuli... ehh.

ps 2. i muszę napisać, że gdyby nie mój M. pobyt w szpitalu byłby nie do zniesienia... siedział w  piątek popołudniu do 22. w sobotę i niedzielę z nami od 8-22. wysyłał do domu, bym się przespała. i traktował to jak coś najzupełniej w świecie oczywistego i normalnego...