Coś w tym jest.... nawet bardzo dużo! Ja nie miałam depresji, nie płakałam w poduszkę ale pamietam, że było mi bardzo łatwo sprawić przykrość. Huśtawka hormonów zrobiła swoje... płakałam bo ze szpitala do domu przywieźli mnie rodzice-nie mąż, bo musiał iść do pracy.

Aaaa i rozczulałam się za każdym włączeniem karuzeli nad łóżeczkiem-do tej pory nie wiem czemu, ale wyłam jak bóbr słysząc te kołysanki :)

Bardzo dobry text Fika... Popieram w 100 %... Mój rozwrzszeczony bachorek właśnie leży w leżaczku, najedzony, przewinięty, napojony, pachnący i ........... wrzeszczy:) A ja nie mam jak posprzątać, zjeść, wykąpać się o makijażu i tym podobnych nie marzę nawet... Mąż w pracy, moja mama też... Życie matki:) Choć żeby nie było kocham Julcia najbardziej na świecie:) Noo ale nie spodziewałam się tego:)

Niestety prawdziwe.

Ja sie wlasnie boje tego co bedzie jak urodze. Czy ktos mnie przytuli? Pogratuluje? Wesprze? pomoze? Czy tylko przyjda zobaczyc dziecko?

Straszne, narazie sie trzymam, mam nadzieje ze starczy mi sil. Probuje sie usmiechac :)

U mnie było podobnie, po cc wszyscy się pchali już na porodówkę zobaczyć malca. Wstrzymaąlm ich ile mogłam, potem przyjechali wszyscy raz, zobaczyli i słuch po nich zaginął. Po tygodniu, gdy sie ledwo wyprostowałam mąż poszedł do pracy i zniknął z naszego życia na 3 miesiące ( bo dziecko wrzeszczalo i  miał go dosyć), nie dostałam kwiatów, prezentów, ani dziękuję za ciążę i jego urodzenie, ddocenił mój wysiłek dopiero po jakiś 4 miesiącach. Dziecko zamiast być fajne, do ukończenia 3,5 miesiąca życia darło się całymi dniami non stop - nikt nie wiedział co mu jest, finalnie lekarka stwierdziła, że mam pecha, po prostu są takie dzieci. Chodziłam po ścianach, niewyspana, rozcapirzona, zła i głodna (bo byłam na koszmarnej diecie, bo młody miał kolki i uczulenie na nabiał). Było przeje.... jednym słowem. Ale nie wiem jakim sposobem nigdy się jakoś nie załamałam, nie plakalam w poduszkę ani nic, nienawidziłam tylko męża, a dziecko średnio 20 razy dziennie chciałam przez balkon wyrzucić:P Na szczęście teraz jest już wszystko pięknie i ładnie, ale przez to co przeszłam, cholernie boję się tego drugiego dziecka i nie bardzo cieszyłam się z drugiej ciąży. No ale nic, zobaczymy jak będzie:P

viola! Nie mozna miec pecha dwa razy pod rzad :) Jestem pewna ze bedzie dobrze!!!

A u mnie było prawie tak jak  w filmach i jestem bardzo wdzięczna za to , ludziom z mojego otoczenia. Planowana, ciąza, zero rozstępów, powrót do wagi w ciągu tygodnia. Były kwiaty od męza, prezenty. Znajomi wspierali psychicznie.Poród trwał niecałe 2 godz. po którym czułam się świetnie i bez problemu chodziłam, 6 godz po wziełam prysznic i doprowadziłam się do kultury. Było pępkowe 5 dni po porodzie bo czułam się na siłach aby ugotować wszystko i zrobić "cichą imprezę"a przedewszystkim chciałam spotkać się z znajomymi. Bywały czasem cięższe dni załamania ale zawsze mówiłam że jutro będzie lepiej. A teraz jest już tylko lepiej:)A przedewszystkim mam grzeczne dziecko i męza który zawsze o mnie pamieta(kwiatki, drone prezenty) Ogromnie współczuję tym co tego nie miały i nie mają. Widzę że jestem wielką szczęściarą:)

Czytajac Twojego bloga w pelni go popieram :)fakt ze moja depresja juz mija ale moj porod, odczucia w szpitalu juz po porodzie oraz przyjazd do domu w 100 % nie byl latwy eh my kobiety dostajemy niezle w dupsko ....... ale wszystko jest do przetrwania :)

Bardzo fajnie napisane i coś może w tym byc. Chociaż jak widzę jusis w telewizji to przełączam program:)

Filka to co napisałaś to sama rzeczywistość stwaiam na twoją reklamę czy antyreklamę bynajmniej matki będą przygotowane psychicznie na mały horrorek

Oj ja tez przełączam program, nie mogę na nią patrzeć dosłownie- te jej mądrości..mama eko- kur....a co za bajki nam wciska!!! ja na 100% miałam depresję po porodzie bo tak jak piszesz, wszystko miało być takie piękne...poród naturalny,maluszek w moich objecich a w rezultacie wywoływany. Czekanie i czekanie na skurcze od 8 rano, o 11 juz cos się dzieje, potem mega skurcze az chcialam się zabić, skakać z okna, znieczulenia brak i nawet nie było takiej opcji...(media pier....a o roznych formach lagodzenia bolu, co za bzdury) potem pekniecie pecherza plodowego a ja rzygam jak kot...nie moge wstac, maz mnie podnosi, zanosi na sale zeby sprawdzic stan rozwarcia....5 cm...szlag by to trafil! noi co? 100 milionow partych, hektolitry krwi, robienie pod siebie, hemoroidy jak winogrona a w rezultacie CESARA! noi cewniki, szwy itd...potem karmienie - cycki w strupach, mały pije mleko z krwia- rzyga...ja ledwo chodze, zaryczana na maxa...płaczę...noi wlasnie dlaczego płaczę? przecież urodziłam, dziecko zdrowe, a ja dalej rycze...w domu balony, piekne przywitanie rodziny a ja co? płacze ...i tak 2 tyg płakania...dlaczego? nie tak sobie to wszystko wyobrażałam, żal do siebie że nie dałam rady, lekarka dopiero po 2 miesiacach powiedziala mi ze maly zle się ułożyl i to nie moja byłą wina..czemu mi tego wcześniej nie powiedziała? kur....a ja tyle siebie obwiniałam:( nie ma to jak RODZIC PO LUDZKU