Jako mała dziewczynka wierzyłam w bajki, fantazjowąłam jakie bedzie moje życie. Biała suknia, królewicz który zabierze mnie do zamku na szczycie góry. Wieczorem w łóżku zamykałam oczy i wierzyłam gorąco w to, że marzenie się spełni. Święty Mikołaj, Wróżka, Królewicz byli tak blisko, że czuło się ich smak. Ale człowiek dorasta. Któregoś dnia otwiera oczy i bajka pryska. Zwracam się zatem do ludzi i rzeczy którym ufamy. Sęk w tym, że trudno całkowicie uwolnić się od tej bajki, bo prawie każdy z nas chowa w sobie ten promyk nadziei i wiary, że pewnego dnia otworzy oczy i marzenie się ziści...

Moje się ziściło kiedy dowiedziaąłm się, że będę mamą.  Dla kobiety która pragnie rodziny to jedne z najpiekniejszych słów jakie słyszy w życiu. Wydawało się, że wreszcie życie nabierze pełnego znakomitego smaku. Niestety radość szybko została przeplatana uczuciami szoku i niedowierzania. Bo mężczyzna który miał być tym jednym jedynym poprostu stchórzył i uciekł.  Usłyszane słowa nigdy nie miały zostać wypowiedziane, a jednak padły...

Teraz zaczynam życie sama, bez Niego ale za to z wiarą w lepsze jutro. Nie da się wymazać z pamięci osoby która była dla nas wszystkim. Wiem, że nigdy nie zapomnę. Ale cześć tej miłości została ze mną. A jej owoc jest pod moim serduszkiem. Czasem boję się, że nie dam rady, że nie podołam, ale wiem, że muszę. W końcu nie robie tego dla siebie tylko dla mojego największego Skarba...

I jak to ktoś kiedyś mi powiedział: :"Wiara to wierzyć w to, czego jeszcze nie widzisz. Nagrodą tej wiary jest widzieć to w co wierzysz." Zawsze musi być źle by potem było dobrze: