Rany, jak mi jest zle bez mojego M. Niestety tak jak niektore dziewczyny, jestem kobieta emigranta..pracuje teraz w Niemczech i wyjezdza na kilka tyg.a wraca na kilka dni:( najgorzej mnie martwi to, ze nasz synek nie ma tak naprawde tatusia, a jak juz przyjedzie to go nie ma....calymi dniami gdzies lata, cos zalatwia. Juz mnie to dobija, nie radze sobie z tym:( ilez tak mozna? mieszkamy dalej u moich rodzicow, domek dalej w remoncie, a wlasciwie teraz jest zastoj bo moj M. pracuje (a tylko on wszystko sam robi). No, ale ostatnio zdecydowalismy,ze pod koniec wakacji a moze dalej zabierze nas ze soba, bo mowi, ze juz nie wytrzymuje bez Witusia..:( i zamieszkamy w Niemczech. Ja wezme urlop wychowawczy i jak cos opcja powrotu bedzie mozliwa. Narazie doluje sie strasznie tym, ze mam juz 27 lat a ciagle żyje w molochu, nie mam wlasnego kata, własnych mebli, włąsnej łazienki z wanna, kuchnia z własnym ogródeczkiem parapetowym i ziółkami:) Witus nie ma swojego pokoju, tylko gniezdzi sie razem z nami w malym pokoju, nawet nie mam za bardzo gdzie rozlozyc mu mate, zeby sobie pofikał na brzuszku! do tego jeszcze ta samotnosc i tesknota...w zasadzie zawsze bylam dzielna i twarda baba, ale to wszystko chyba za dlugo sie ciagnie. Moze jak wyjedziemy to sytuacja sie polepszy, bo wiadomo, czlowiek jak teskni to zaraz mysli ma najgorsze, jest smutny i nie ma ochoty sie nawet usmiechnac. Ale przy synku zawsze staram sie byc wesoła, spedzam z nim kazda chwile, nie pozwole, aby współodczuwał moj smutek bo cóż on temu winien? 

to chyba narazie tyle moich smutasowych wypocin...wiem, ze troche sie ze soba cackam, moj M. czasto mowi ze jestem rozpieszczona dziewczynka, ktora wszystko chce miec odrazu..ale ta sytuacja trwa juz prawie 6 lat:( dlatego ja juz mam dosyc..:( 

pozdrawiam Was kochane!