Dziś stało się coś co na długo zostanie w mojej pamięci. Otóż... jestem w 36tyg i chyba właśnie w związku z tym pojawiły się pierwsze typowe objawy zniecierpliwienia. Jak wiele kobiet w końcowych tygodniach ciąży stale dostrzegam wszelkie możliwe objawy porodowe. Jednym słowem nuda. Coś jednak dało mi szczególnie do myślenia...przez ostatnie 3-4 dni moje dziecko z mega aktywności po prostu zapadło w sen niedźwiedzi. I co z tego ? Od razu poratowała mnie encyklopedia zdrowia dziecka, zresztą same wielokrotnie tu pisałyście, że można słabiej czuć ruchy w tym okresie, ale... wczoraj wieczorem nie czułam nic. Zupełnie nic. Tak jakby we mnie nie było dziecka, lecz jakiś pluszak zajmujący jedynie miejsce. Nie chciałam jednak panikować. W nocy nie obudził mnie tak jak zwykle pełny pęcherz. Nawet o poranku nie miałam dużej potrzeby pójścia do łazienki. Ruchy dziecka nadal były nieobecne, dlatego zaczęłam robić to co na ogół zmuszało Go do pobudki. Masowałam brzuch, delikatnie uciskałam w miejscach, które na ogół go irytowały i za to sprzedawał mamie kopniaki. Wzięłam letnią kąpiel, zjadłam coś słodkiego, wypiłam szklankę soku pomarańczowego i dziewczyny uwierzcie albo nie ale...NIC. Serce zaczęło bić mi szybciej, naprawdę się zestresowałam. Podzieliłam się obawami z M. Daliśmy sobie jeszcze 15 min i mówimy sobie, że jedziemy na IP sprawdzić czy na pewno z dzieckiem wszystko w porządku. Ja położyłam się płasko w tym czasie, bo wtedy najlepiej odczuwałam ruchy. M położył się koło mnie i razem trzymając ręce na brzuchu oczekiwaliśmy z nadzieją chociaż na najdrobniejszy ruch... Po 10 min zaczęłam mieć świeczki w oczach...i nagle M zaczyna mówić, że chyba mu się wydawało...TAK! poczułam to również ! na początku bardzo nieśmiełe, delikatne, później coraz mocniejsze ruchy mojego Synka...Naszego Skarba...Obojgu puściły nam tamy z oczu... Cały stres znalazł ujście w łzach... Nie sądziłam, że można się tak o kogoś martwić, o jego życie... Nie sądziłam, że Mateusz tak silnie się przejmie... Kiedy doszliśmy do siebie powiedziałam do męża, że czuję Instynkt Macierzyński. Teraz ! W tym momencie właśnie się narodził w pełni. Jestem gotowa na przyjście na świat Mojego Syna. Kocham Go całą sobą, martwię się o niego silniej niż o kogokolwiek innego, to najwspanialsze co mogło spotkać mnie w życiu. Nie ważne czy będzie SN czy CC ważne, że będzie zdrowy i Jego życiu nic nie będzie zagrażać. Mój ból jest przy tym najmniej ważny, liczy się tylko Jego dobro...!