Kiedyś miałam przyjaciółkę.. Na dobre i złe, jakby się wydawało...

Jeździłam do niej codziennie po szkole, by wesprzeć , by nie była sama z ojcem alkoholikiem ,który rzuca meblami w kuchni w amoku, i matką w depresji. Chciałam być dla niej oparciem.. To było jeszcze za czasów ,kiedy w przyjaźń wierzyłam. 

Panna mnie wychujała, czar prysł. 

Przyjaźń nie istnieje.

Zapomnij.

widzisz ja mam podobnie. Tylko, że "moja koleżanka" boryka się z facetem. Nastawienie takie samo jak twoje, bezinteresownnie byc oparciem...ale po co? Coraz częściej widzę wiecej niz ktos chcialby żebym widziała. Mnie nikt nie wychujał ale wiem ze nie bedę czyjąś opcją... eh życie ... Może ja jestem jakas aspołeczna...

ja mam przyjaciółke z czasów szkolnych ..(podstawówka)roznie bywało ..ale suma sumarum zawsze mog na nia liczyc..szczególnie w kryzysowych momentach chociaz nie spotykamy sie regularnie bo kazda ma swoje sprawy..

Ja mam przyjaciolke, z ktora kiedys wspolnie zainwestowalysmy w "biznes". Ja ja namowilam, biznes nie wyszedl i stracilismy kupe kasy , ona na to "zaryzykowalam,stracilam" i tyle, stracila pare dobrych tysiecy, ale tematu nie ma- nawet kasa nie zniszczyla przyjazni:) 

agawita Tobie to moge tylko pozazdrościć... Ja mam wrażenie że mnie otaczają same oszołomy.... Już nawet rozmawiac z nikim mi sie nie chce, bo zamiast zatrzymać dla siebie to zaraz pójdzie dalej i całe nasze miasto będzie miało o czym plotkowac... Jeszcze żeby było o czym to może bym zrozumiała...