W moim zyciu spotykam wielu ludzi.  Każda ta osoba ma coś do powiedzenia, za wszelką cenę próbuje przekazac mi swoją życiową mądrość. Są też tacy którzy nie mogą powstrzymać się od mówienia, niestety nie zawsze jest to sensowne. Ha... powiedziałabym uciążliwe. Nikt nie ma wpływu na kogo trafi na swojej drodze, możemy teoretycznie decydować kto zostanie na dłużej. 

Szczery czy oszust, to próbuję zweryfikować na początku, wydaje mi się że mam nosa do ludzi i potrafię to wyczuć. Czy ten ktoś jest przy mnie po coś... czy tak poprostu. Nigdy nie oceniam na podstawie plotek, daję swego rodzaju "szansę prezentacji". W efekcie jest tak że wierzę wszystkim.  Wierzyć wszystkim to tak jakby zacząć kopać sobie grób za życia. Albo jest się twardym i wyciąga wnioski albo dopada nas flustracja. Ja jestem czymś pomiędzy załamuje mnie to że ktoś mimo najszczerszych moich chęci chce mnie tylko wykorzystać, ale wyciągam wnioski, nigdy nie zapominam.

I tak o 5 letniej przyjaźni która zakończyła sie w momencie gdy moje i okoliczne miasto dowiedziało się o mojej ciązy, mimo że miały wiedzieć tylko dwie osoby. Ciekawe? nie bardzo... To że przyjaciółka moja najukochańsza nie zostawiła tego dla siebie nie było powodem zerwania przeze mnie znajomości.  Powodem było to że gdy zapytałam dlaczego to zrobiła? Stwierdziła, że jestem nienormalna, że nie wie jak mozna wstydzić się ciąży.  Że nigdy nie pokazałam jej że jest dla mnie ważna, i wpuszczałam ją do swojego życia tylko gdy czegoś chcialam. Zamurowało mnie... Dosłownie nie wiedziałam czy śmiać się czy płakać. Ja ta która latala za nią z dwójką dzieci "pod pachą" żeby pozałatwiać jej sprawy, wydzwaniałam milion razy gdy rozstała się z facetem i miała doła, opiekowałam jej córką. Uświadomiłam sobie że nigdy nie było między nami przyjaźni, przyjaciółki się poprostu znają, a ona stwierdzeniem że wstydzę się swojej ciąży, pokazała jak bardzo mnie nie zna... Co do reszty nie skomentuje, bo nigdy nie chciałam poklasku, ale miałam nadzieję że ktoś to widzi, widzieli wszyscy ale nie ona.

Więc powinnam się skłonić ku temu że nie ma przyjaźni, nie istnieje.

Nie zapomnę gdy pierwszy raz pojechałam do Krakowa, mój R. musiał zostać w Is. , więc rodzinie przedstawiala mnie jego siostra która  odwiedzała nas pare razy w Is.  To ciepło z jakim mnie przyjeli, ta szczerość, bezinteresowność, chyba że mam liczyć Kubę który dawał mi pewność że dzięki niemu nigdy o mnie nie zapomną, bo zakochali się w nim po uszy. Po 4 latach nadal nie zmieniłam zdania. Więc tak to musi być szczere. Ale to przecież "rodzina". njabardziej zszkowali mnie znajomi i przyjaciele R. osoby których nie widział tyle lat, znałam ich z opowieści ale nie sądziłam że mnie też przyjmą jak "swoją" . Przez 3 tygodnie byłam wszędzie wożona, zabierana na imprezy, zakupy, każdy chciał zajmować się Kubą, a gdy sprzed sklepu ktoś ukradł mi wózek, wieczorem nagle stal pod klatką.

Więc jak właściwie jest? W co wierzyć i komu wierzyć? bo wierzyć w cos musi kazdy.... Ja będę nadal łatwowierna i będę żyła nadzieją że kiedyś też spotkam te właściwe osoby, te które nie tylko nazwę przyjaciółmi, ale takich którzy naprawdę nimi będą.