Od jakiegoś czasu jest ze mną kiepsko...psychicznie. Nie potrafie podjąć decyzji co do własnego życia. Nigdy nie byłam przebojową bizneswoman ani nie zrobiłam oszałamiajacej kariery  w korporacji, ale ZAWSZE miałam pracę. Zawsze miałam jakiś ogólny plan, bez wahania zmieniałam miejsce zamieszkania.Nie podobało mi się w Gdyni, pojechałam do Niemiec, nie udało się w Niemczech to pojechałam do Warszawy. Do Chojnic też wróciłam z własnej woli. Dostałam propozycję dobrej pracy, więc zrezygnowałam z mieszkania w Warszawie, zrezygnowałam z pracy i tydzień później byłam już w rodzinnym mieście. Decyzję o dzieciach też podjęłam z pełną świadomością, chciałam być mamą, chciałam być kurą domową... Taki był plan.

A teraz? Nie wiem co mam dalej robić z własnym życiem. Takiej bezślilności, beznadziei  i niemocy chyba nigdy nie czułam.  Od stycznia będę likwidować działalność i chcę się zarejestrować w UP, ale jedyne oferty jakie tam mają to do mięsnego, albo do rybiarni.  Dziś złożyłam niecodzienną propozycję mojej księgowej...zaproponowałam jej siebie jako pracownika.  Raczej mało prawdopodobne, żeby mnie zatrudniła, bo potrzebuje kogoś na kadry i płace, a ja w bardzo okrojonym zakresie miałam z tym do czynienia jakieś 10 lat temu.. Za kilka dni rusza co prawda kurs, a od marca ewentualnie mogłabym zacząć studia podyplomowe, ale to raczej nic nie zmienia, bo nadal nie mam doświadczenia.

...a teraz będzie ta gorsza część.

Mój mąż pracuje w Nl i nie chce żebym pracowała. Twierdzi, że to bez sensu płacić za przedszkole i pewnie jeszcze nianię do tego, po to żebym zarobiła 1300 zł. Może i racja,  ale ja uparłam się, żeby pójść do pracy, żeby ruszyć się z domu, bo wstyd się przyznać, ale zaczynam nie lubić swoich dzieci. Kocham chłopaków, są dla mnie najważniejsi na świeci, ale ciągle siedzę z nimi sama i z dnia na dzień coraz bardziej ich nie lubię. Wiem, że to okropne co piszę, ale mam dość czytania o puchatku, dość układania klocków, dość okruchów w łóżku, dość odpowiadania na głupie pytania, dość oślinionego jedzenia, dość plam na świeżo założonej bluzce... dość nieposłuszeństwa.

Wyobrażałam sobie, że bycie mamą jest takie fajne i łatwe, a prawda jest taka, że nie radzę sobie z wychowaniem Piotrusia. Jak Piotrek miał 14-20 miesięcy musiałam mieć oczy dookoła głowy, wszędzie wchodził, wszystko chciał, wszystko musiał dotknąć.  Normalne.  Ściągałam z parapetu i poraz setny cierpliwie tlumaczyłam, że nie wolno. Czasami miałam gorszy dzień, ale było ok. A teraz na tym etapie jest Aleks, a ja mam zero cierpliwości, bo całą moją cierpliwość tracę na Piotrusia. Ja mówię, nie wchodź na stół, a wchodzi na parapet, nie baw się prądem to wyciąga rzeczy z szafy , nie rzucaj chlebem, to wylewa sok. Zabiera Olkowi wszystkie zabawki, bije go, stale zaczepia. Olek lubi bawić się sam, oglądać książki, układać klocki, a Piotrek tylko by biegał i skakał. Jest taki żywy od urodzenia. Wszędzie go było pełno i wtedy uważałam, że wspaniała cecha. Był zywy, ale bardzo posłuszny - rozumiał, że niewolno znaczy niewolno.  A teraz specjanie pokazuje Aleksowi, żeby wyciagał z szaf, wchodzi na stół, bawi się kontaktami, podsuwa  krzesło pod okno, albo do kuchenki, otwiera bramkę na schody...doprowadził mnie do takiego stanu, że bez przerwy krzyczę, ryczę i nie lubię samej siebie.

Nie daję sobie z nim rady. Tak, wiem...On ma dopiero 3 lata, to taki wiek, to minie. Ale kiedy wreszcie?? O tym, że minie słyszę już chyba od  roku.  Bardzo rzadko przeklinałam, a w tej chwili przeklinam i mam w sobie tyle agresji, że boję się sama siebie. Jak widze poraz kolejny złośliwy uśmieszek na jego ustach, to mam ochote zetrzeć mu go ręcznie.  Brzydzę się przemocą, płaczę jak czytam o bitych dzieciach i nie rozumiem ludzi, którzy potrafią skrzywdzić dziecko, a sama zaciskam ręce w pięści, bo mam ochotę mu przyłożyć. I nie po to, żeby go uspokoić, a po to, żeby sobie ulżyć... Kocham Piotrka, ale mam Go dość. Na szczęście od września chodzi do przedszkola, więc przez pół dnia mam spokój.

Wiem, że ten wpis nic nie zmieni, ale musiałam się wyżalić. 

Muszę zacząć działać, muszę coś zrobić z własnym życiem, muszę  wyjść do ludzi... 

Muszę, bo inaczej za kilka lat moi synowie mnie znienawidzą.