w sytuacji, wktórej się znalazłam zadaję sobie pytanie, czy jestem nieodpowiedzialną matką, decydując się świadomie na dziecko a wiedząc, że jestem całkiem sama ze wszytskim, wiedząć,  jaka jest rodzina, znajomi... że pies z tzw. kulawą noga nie zajrzy, każdy się tłumaczy, że dojazd, że daleko, że praca, że nie ma czsu, że własna rodzina...

mam na myśli tak jak teraz - kiedy zbijam gorączkę między kolejnymi karmieniami, z nosa się leje, w gardle drapie, koszmar... człowiek na zmianę rozpalony i wyziębiony, słaby... 

a dziecko wymaga opieki i nadzoru, chce się bawić, chce byc przytulane, cąłowane, karmione, przewijane, nsozone, podnoszone, turlane itd... a ja ograniczam sie do minimum i tak starsznie mi żal, że nie moge z nią poleżeć na macie, mówić, śpiewac piosenek... pomyślałam, że może jestem po prostu nieodpowiedzialna, że nie przemyślałam tematu, zanim sie stało... tak bardzo pragnęłam Jej i nadal pragnę cieszyc się każdą chwilę i dlatego tak ciężko mi, gdy wiem, że czuje sie potwornie i nie mogę pośwęcić Jej tyle uwagi ile potrzebuje! najgorsze jest to, że jesteśmy same przez 5/7 dni w tygodniu, neistety mąż nie znalazł zastepcy i pojechal w trasę, a ja walczę jak moge z osłabieniem 

do kogo mogę mieć żal? stale przeciwności losu na mojej macierzyńskiej drodze i to wszystko po raz kolejny sprawia, że czuje się taką beznadziejną matką!