Tak mnie dziś dobiło już wszystko przed tymi Świętami, że szok. Chyba złapałam jakieś zapalenie dziąseł, boli jak dotykam i nieciekawie wygląda, a dentysta dopiero umówiony na pon. Masakra. Nie dość, że w budżecie nie przelewa się, to Święta za pasem i nieplanowane wydatki. Robię bardzo skromnie swięta w tym roku i nie uważam, aby było coś w tym złego, niech sobie my ślą co chcą, Ci co zamierzają przyjść. Po pierwsze nadal dieta bezmleczna, bezjajeczna ze względu na kp i mała, po drugie - fundusze mocno ograniczone w tym roku , po trzecie w 2 dzień świat sa chrzciny w restauracji, więc w domu stołować się wtedy nie będziemy, tam zjemy obiad i deser, co więcej... brak mi jakoś sil, brak mi powera, tego co miałam dawniej, tej sily, co napędzała mnie w realizacji swoich pragnień, celów, gdzies po drodze wypaliłam się, to juz dwa lata mineły od zmiany mojego życia -szczególnie przygnębiła mnie jakoś ta przeprowadzka z dużego miasta do małego, stłamsilo mnie to wszytsko i czuję się, jakbym żyła na odludziu, nadal mało kogo tu znam, duzo tu leciwych osób, mało młodych, a jeśli już są młodzi, to lepiej od takich trzymać sie z dala (blokowiska, nałogi). Przykre to. Dzis poczułam się, jakbym poniekąd przegrała swoje życie, złe relacje z rodziną (de facto, której nie mam - patchworkowa sprawa), nietrafiony kier. studiów, nudna praca, ta przeprowadzka, zniszczone ciało i zdrowie ciążą, gównie leżącą, więc zaczęłam doszukiwac się plusów... i to mój Skarb jest tym największym plusem, ale jakoś ta miłóść macierzyńska nie ma aż takiej siły, aby pchnąć mnie do działania, aby wzięła sie w tzw. garśc, im bliżej świąt tym jakoś mi smutniej, bo jak pokazało zycie, ludzie którzy mnie otaczają w realu nie są zbyt zyczliwi ani pomocni, wsyztsko co robię, zawdzięczam sobie samej, sama dokonałam wszystkiego, nikt ani razu nie podał ręki... tak to cholernie mnie dołuje, że brzydzą mnie te sztuczne swieta, przebywanie w gronie osób, które tylko OCZEKUJĄ ode mnie wiecznie wsyztskiego, a mało dają od siebie, w sumie nie pamiętam kiedy usłyszałam np. od tesciowej jakies życzliwe słowo, nigdy mnie nie pochwaliła za nic, nie pogratulowała żadnego z osiągnięc,zero. Kolejne święta z moją -niemoją rodziną, nie czuję się jak ,,wsród swoich" będąc wiecznie z rodizna mojego męża... to specyficzni ludzie, trudno opisac ten typ... oj, Mamo, Mamusiu, gdybyś była... lecz nie ma Cię i muszę sobie radzić.