czas zwariował, świat zwariował, nie wiem kiedy uciekają mi te dni z moim dzieckiem, ostatnie nasze wspólne dnie i noce, kiedy mogę w pełni poświęcić się opiece nad nią i jako tako nigdzie się nie spieszyć, robić swoje,  choć zycie tak jakby na końcówce przybrało zawrotne tempo;

już wkrótce spotkania w firmie dot. wdrożenia i  mojego powrotu, pomalu się zaczyna, jeszcze tylko urlop wypoczynkowy i zacznę nowy etap w swoim życiu - dajemy sobie szansę, mała zosatnie z opiekunką, a ja spróbuję na nowo odnaleźć się w mojej korpo, nic na siłe, dajemy sobie czas proby - jak to będzie, w końcu jestem sama, mąż jeździ, więc nie będzie łatwo pogodzić te obowiązki, ale chce spróbowac, zoabczyć jak to będzie, nie chcę zostawać w domu, skoro mam gdzie wracać.... boję się, poczatki zapewne nie będą łatwe, ale z gorszych opresji się wychodziło i nic nie jest na zawsze nam dane,wiem że zawsze moge zrezygnować, zyc o wiele skromniej, ale bez presji...

czekam na ciepłe dni, kiedy wyruszymy na długie spacery i wycieczki za miasto