Podziwiam ją za siłę, umiejętność podniesienia się, kiedy się upadło i kiedy przyszłości nie widać...

Mam nadzieję, że pamiętając ten wpis zbiorę siłę, zeby działać.

Wiele z Was twierdzi , że jestem zgorzkniała. Trudno jednak, naprawdę trudno, widzieć sens zycia, kiedy wszystko was zawodzi. Od 1,5 roku jestem na terapii.  Mam stany depresyjne i myśli samobójcze. Biorę leki.

Żyję tak od 8 lat. Nie rok czy dwa. Nie pamiętam czasu, kiedy było dobrze. Od smierci mojego Taty życie sprawiło mi tylko jedna wspaniałą niespodziankę - narodziny córci.

Przez osiem lat tylko jedna dobra rzecz w życiu...

W domu jest coraz gorzej. W związku jest gorzej. Codzienna przemoc. Brak pracy. Brak zdrowia i sił. Bez tabletek przeciwbólowych nie wstanę z łóżka.

Oprocz męza i dzieci nie mam rodziny. Nie mam rodziców. Nie mam brata czy siostry. Nie mam kolezanek. Nie mam przyjaciół. Czuję się strasznie samotna.

I systematycznie  kolejne kłody toczą sie pod nogi.