Te cztery miesiące upłynęły mi cudownie, w pracy miałam mnóstwo klientek, coraz więcej osób się do mnie przekonywało, na mieście miałam wyrobiona markę jako młoda stylistka a co za tym szło, zarabiałam wieksze pieniądze i mogłam sobie zwyczajnie poszaleć.
Do tego mój biurowo-prywatny związek był w istnej fazie rozkwitu, z Mariuszem spotykałam się codziennie w pracy i codziennie poza nią. Czasem
również weekendy były tylko nasze ( nie zdarzało się to często, ale na dwa sobotnie wieczory w miesiącu mogłam liczyć). On ciągle powtarzał,
że spędza ze mną magiczne chwile, że jestem jakaś egzotycznie pociągająca, czego on nie umie sobie wytłumaczyć, aż w końcu dokładnie 2
października 2010 roku w piękna sobotnia noc rzekł do mnie :"Kornelia jestem w Tobie zakochany, wyjedźmy z miasta". Nie powiem, połechtały mnie te słowa oraz gotowośc do ucieczki ze mną, byłam pod wrażeniem jego odwagi (nie musiał przecież wyznawać mi miłości, dobrze wiedział, że jestem zakochana za nas dwoje). Po chwilowym amoku spowodowanym jego słowami doszłam do siebie, w sekundzie wiedziałam co sie stanie jesli się zgodzę - miesiąc z dala od żony, póxniej narastające poczucie winy i kajanie się przed nią żeby przyjęła go spowrotem do domu. Odmówiłam. Ustaliliśmy, że bedziemy sie dalej spotykać, ale bez takich górnolotnych słów, mniej rozmów - więcej seksu.

Zarówno mi jak i jemu wydawało sie to odpowiadać.
Pod koniec października zauważyłam, że mój książę zaczyna mnie jakby unikać(?). W pracy mijał mnie bez żadnych emocji, po pracy coraz
częściej nie przyjeżdżał. Musiałam to z nim wyjaśnić. Po krótkiej rozmowie w windzie okazało się, że jego żona jest w ciąży - ciąża jest
zagrożona - żona załamana - on ma szlaban na wyjścia. Nie zrozumcie mnie źle, ale jakoś wtedy nie specjalnie to rozumiałam, miałam gdzieś
jego żonę - dla mnie była ona bezbarwna postacią, której nigdy nie spotkałam, o której nigdy nie rozmawialiśmy - która dla mnie mogła nie istnieć. Zastanawiałam się skąd bierze się ten mój egoizm jednak wytłumaczenia nie znalazłam.
1 listopada rano zadzwonił domofon - zwlokłam sie z cieplutkiego łóżka i podniosłam słuchawkę:
- Wpuść mnie proszę - usłyszałam i już byłam pewna, że wydarzyło się coś złego - ton jego głosu zdradzał jego nastrój. Kiedy wszedł byłam w szoku. Zapłakany jak małe dziecko, z chuteczką jednorazową w ręce, rozczochrany, zdyszany. Wystraszyłam się. Po kilku minutach rozmowy wiedziałam wszystko. Jego żona straciła dziecko. Nic nie dało się zrobić - a ona tego wieczora wychodzi ze szpitala. Noc spędził u mnie, nie chciał do niej wracać, nie chciał jej widzieć, do dziś nie wiem co było przyczyną poronienia i chyba nie chce wiedzieć, z jego późniejszych wyjaśnień jasno wynika, że to jej wina.
Do końca stycznia dalej sielankowo, on wyprowadził się do kolegi z biura - swojego wspólnika - miał dla mnie mnóstwo czasu. Nawet Wigilię spędziliśmy we dwoje, i choć nie jestem szczególnie wierząca, był to dla mnie magiczny czas.
Jednak już 31 stycznia wszystko się zmieniło. Rano do biura weszła śliczna blondynka, szczupła o lekko falujących włosach, ubrana w piękny
płaszcz i drogie (oj musiały być drogie) buty. Myślałam, że to kolejna klientka, jednak szybko otrzeźwiły mnie słowa mojej koleżanki:
- Widzisz tą lalę? - to zona naszego szefa - niezła sztuka.
Dziewczyny ja wtedy zamarłam, kobieta może nie kwalifikowała się do tytułu Miss Polski, ale na pewno mnie było do niej daleko. Po tym
przeżyciu nie spotkałam się z moim księciem przez dwa miesiące. Nie mogłam, nie umiałam, nie chciałam - dla mnie jego żona wyglądała jak
bóstwo i nie umiałam się z nią porównać. Wyobrażałam ich sobie razem i było mi niedobrze...