To była sobota wstalam wcześnie rano i pojechałam do kliniki a tam czekal już na mnie wynik mojego badania zapakowany w dużą kopertę. Otwierałam ją z drżącymi rękoma bo od chwili badania miałam bardzo złe przeczucie które niestety okazało się prawdziwe. Po badaniu okazało się że mam niedroże oba jajowody...jeden pod bardzo dużą siłą kontrastu w niego wlewanego leciutko się udrożnił ta wiadomość spadała na mnie jak grom z jasnego niebia ale jak to czemu ja przeciaż z czymś takim nie da się zajść w ciążę. Tego dnia było ostre słońce więc zabrałam z sobą okulary i dobrze bo nikt nie widział moich łez. Nie pamiętam jak wracałam do domu ale pamiętam minę mojego męża jak na pytanie o wynik wpadłam w taką histerię że długo nie mogłam się uspokoić, starał się mnie on jakoś pocieszyć ale ja czułam się taka do niczego niby młoda bo mialam 25 lat i niby wszystko stało przede mną otworem ale co z tego jak ja pragnęłam tylko tego aby zostać mamą.

W poniedziałek czekała mnie kolejna wizyta w celu omowienia wszystkich wyników badań. Dr bardzo dobrze pamiętam przebieg całego HSG i od razu stwierdził że przy takim stanie jajowodów szanse na naturalne zajście w ciąże są jak trafienie 6 w totolotku dodatkowo okazało się że moja rezerwa jajnikowa jest bardzo niska (taka jak u kobiet które zbliżają się do menopauzy) i jeżeli będę chciała mieć dziecko to nie mogę zbyt długo z tym czekać bo w takich sytuacjach czas działa na naszą niekorzyść.

Trudno opisać słowami co wtedy przeżywalam złość ból niesprawiedliwość losu ?? nie czułam się kobietą czulam się taka pusta w środku taka do niczego i co z tego że jest wiele par z podobnym problemem które nauczyły się żyć bez dzieci ja tego nie chcialam 

Chciałam być mamą i gdy już przeszłą ta pierwsza złość postanowiłam walczyć i nie poddawać się tak łatwo