Hej Wam kochane kobiety! Dawno nie pisałam, wiem, zaniedbałam was, ale teraz to nadrobię, z racji chorobowego :P.

Co ciekawego u nas? No cóż. Abbey waży już 4 kilo, ma 61 cm długości, przegania dzieci urodzone w terminie. Skończyła już 2 miesiące, byłyśmy 2x na szczepieniu, była bardzo dzielna. Nie jest już słodkim, kochanym noworodkiem, tylko rozrabia jak trzeba. Potrafi się domagać swego, spróbuj zabrać butelkę kiedy je choć na chwilę to rękę by odgryzła. Główkę trzyma sztywno, największą frajdą jest "samolot".

Co do tatusia Abi, nie chcę o nim słyszeć. Miałyśmy obie niezłe jazdy, dziecka nie widział, został wykopany z naszego życia, jest tatusiem alimentacyjnym. 

Co do mnie- ostatnimi czasy, podupadam na zdrowiu. Wydawało mi się, że jestem niezniszczalna, a tu się okazuje inaczej. Poród nieźle wyczerpuje, połóg tak samo. Ale nie mam zamiaru się załamywać, tylko zasuwam do przodu, mam dla kogo. Mam moj Skarb i dla niej zrobiłabym wszystko. 

Tak sobie romyślałam nad swoim życiem, zanim nie było małej na świecie. Doszłam do wniosku, że było puste. Teraz mam dla kogo walczyć i dla kogo się starać. Dziecko wywróciło moje życie do góry nogami, ale dopiero teraz czuję, że wszystko jest na swoim miejscu. Nie mogę się doczekać pierwszych kroków, pierwszego "mama". Dostałam solidnego kopa od życia, ale jestem za niego wdzięczna. Wszystkie wzloty i upadki w ciąży, moje łzy, mała to wszystko mi wynagradza. A teraz nie tylko ona. Nie wiedziałam, że można mieć frajdę z tak prostych rzeczy jak gotowanie obiadu, czy kupowanie nowych ubranek. Wreszcie zaczyna być tak jak ja chcę i mogę stwierdzić, pomimo trudności, jestem szczęśliwa. Nareszcie.

Pozdro dla Was mamuśki, dla Waszych dzieciaczków odemnie i Abi :)