...To już rok....

11.02.2013r. leżałam na położniczym, ze skurczami, bólami krzyżowymi, przeraźliwym kłuciem w pipce, bez innych oznak porodu, nieświadoma tego że w tym dniu ujże moje maleństwo. Miałam wyznaczony termin planowanej cesarki na 13.02 ale moje dziecię zdecydowało że już dłużej czekać nie będzie..   Ktg, badanie przez lekarza no i jest, "rozwarcie na jeden palec, nie czekamy dłużej dziś bedzie miała pani cesarkę, prosze nic nie jeść i nie pić". Przeraziłam się  jak to, już? dziś? miałam mętlik, z jednej strony cieszyłam sie jak nigdy w życiu, z drugiej srałam po gaciach jak to bedzie. Przecież teraz moje życie zmieni, już nic nie będzie jak dawniej... I pierwsze co poleciałam do kibla zrobić ostatnie zdjęcia w dwupaku 

Godz.15... zaczeły sie przygotowania, stary już był w drodze, skurcze sie nasilają, kroplowka, stary przyjechał, lewatywa, kibel, kibel, kibel, resztki kroplówki, cewnik, ta zielona podomka, idę....

Godz. 16:23 - jest! Najpiejkniejszy krzyk, najcudowniejszy głos jaki w życiu słyszałam!  Pokazali mi go. Był taki malusi, zwinięty w kłebek, okruszek mój  Zabrali go na badania, on tam płakał za drzwiami, a ja na bloku, ze szczęścia. 

 2600g, 52 cm, 9/10pkt w skali Apgar. Mały, wielki człowiek 

Niestety, był słabiutki, nie trzymał temperatury ciała, miał niskie cukry, dostawał glukoze, nie miał siły ssać butelki. W 3 dobie, był ze mną, pięknie ssał pierś,ładnie przybierał na wadze, dzielne to moje dziecię! 

A teraz dorodny z niego facet! 

Chodzi pięknie, mało mówi, choć w swoim języku pyskuje  jest wiecznie uśmiechnięty, radosny, strzela bajeranckie miny, łatwo uczy sie nowych rzeczy,waży coś ponad 8kg, ma 74cm wzrostu i jest naszym oczkiem w głowie!


Pozdrawiamy cioteczki, fąfle i fąfele