No właśnie...słońce za oknem, w pracy coraz lepiej, wolny weekend za pasem a mnie jakoś smutno...

    Ostatnio często dopada mnie to uczucie i kiedy tak się staje mam ochotę wytrzaskac się po pysku starą skarpetą i krzyknąć - Co ty robisz idiotko!męża fajnego masz, cudowne zdrowe dziecko isłońce za oknem, czego Ty kurwać jeszcze chcesz?! - a przecież właśnie tego chciałam, tej przeprowadzki, tego mieszkania, tych zmian.Jednak czasem mam jeszcze dziką ochotę wsiąść do pociągu i popędzić, żeby tylko usiąść raz jeszcze w Szewcu na Starym Mieście czy upić się wiśniówką w Magmie z przypadkiem poznanym Hiszpanem...złapać coś co uciekło, co sama zostawiłam za sobą.

    Czasem boję się, że już nie bedę mogła wrócić, że nie powiem do Ojca - zobacz jak ten Twój wnuk urósł! -albo że nic już nie będzie takie samo - dom nie bedzie tym domem, który jeszcze mam w pamięci. A przeciez mój dom jest już tutaj, tu umeblowałam pokoje, rozłożyłam łóżeczko synka, tu będzie chodził do szkoły i ganiał za dziewczynami.Tego chciałam...

    Brakuje mi starych przyjaciół i czasu na poznawanie nowych.Płock jest fajnym miastem chociaż przyznam, że moje pierwsze zauroczenie nieco osłabło, ale zdążyłam je już pokochać.Jednak poznawałam je w asyście narzeczonego i jego przyjaciół przy akopaniamencie letnich koncertów i przy smaku zimnego piwa w Grodzkim.Teraz biorę małego w wózek, wychodzę i ...nie wiem dokąd iść.Na kawę? Do kogo, gdzie, z kim? Siadam w parku i całą sobą chcę do kogoś zagadać, uśmiechnąć się, zaznajomić, ale jeszcze wezmą mnie za wariatkę, która szuka przyjaźni w parkowych krzakach i będą mną straszyć dzieci.

    To zabawne, że kiedy mieszkaliśmy w Lublinie brakowało mi czasu dla siebie, a do towarzystwa wystarczyła dobra książka.A teraz wiele bym dała za towarzystwo do kawy czy plotek o pieprzotach. Posprzątam, ugotuję, uśpię małego, pomaluję paznokcie i łapię za telefon, żeby zadzwonić do mojej przyjaciółki i powiedzieć - Wpadaj na chwilę juz wstawiłam wodę - i przypominam sobie, że przecież Zielona nie mieszka już trzy domy dalej, że dzieli nas 300 kilometrów, że nici z podkradania truskawek z jej ogródka...

    Nie wyobrażajcie mnie sobie jako desperatkę biegającą po Płocku z wywalonym jęzorem i szałem w oczach, szarpiacą przechodniów za  bety i błagajacą - Koniecznie musimy się zaprzyjaźnić, błagam!

    Po prostu czasem tęsknię okropnie sama nie wiem za czym...za domem, za szorstkimi, zgrubiałymi od wieloletniej pracy rękami mojego Ojca , za tym widokiem kiedy brał Oskara na ręce i oczy mu się śmiały z radości, za winem pitym z Zieloną z najróżniejszych okazji, za mówieniem "dzień dobry" znajomym na ulicy, za zwykłym serdecznym gadaniem z ludźmi...

Marudzę, co? Ale dzięki temu jest mi trochę mniej smutno:)

P.S.A taką minę ostatnio coraz częściej robi mój synek, nosi tytuł - Mamo no co Ty gadasz?!