Gdyby nie Oskar to chyba ta ciemność pochłonęłaby mnie do reszty.Jedyne czego pragnę to usnąć na bardzo bardzo długo...Jestem egoistką wiem, w końcu synek mnie potrzebuje...a ja tak bardzo potrzebuję spokoju...

     Nie mogę powiedzieć mężowi, bo będzie mu przykro, teściowa każe mi się modlić i ufać Bogu, a ja zaczynam już wątpić w sens modlitwy - bo On tylko się ze mnie śmieje by pokazać mi jak mało mogę. 

     Czuję się jakbym wchodziła po skalistym zboczu - co zdobię krok by wspiąc się w górę, jakiś kamień usuwa mi się spod nóg i lecę kilka metrów w przepaść.

      Paradoksalnie teraz miało być łatwiej, inaczej - teraz kiedy postawiłam wszystko na jedną kartę i nie przegrałam.Ale też nie czuję się  wygrana.Miało być łatwiej, miało być lepiej a tymczasem wciąż nam się sypią nowe kłody pod nogi, nowe problemy.

   Dziś na dodatek dowiedziałam się, że nie będę mogła rozpocząć studiów, na które tak czekałam, do których przygotowywałam się przez dwa ostatnie lata...

    Czasem nie mam już sił...i wtedy aż wstyd się przyznać - brakuje mi cierpliwości nawet dla własnego dziecka. Niewiele jest już dni kiedy jestem spokojna.Niewiele jest dni kiedy widzę jeszcze sens.

     Jest tylko jeden jasny punkt, tylko jedna nadzieja na lepsze - mój syn.