Na wieść o ciąży,po 2 pozytywnych testach zareagowaliśmy zaskoczeniem, pomieszanym ze strachem, moze lekkim szokiem, ale zaraz za 2 dni po pierwszym usg było juz widać "czarno na białym" że noszę w sobie od 5-ciu tygodni maleńką istotkę.

Ze względu na zagrożenie ciąży od razu niestety musiałam iśc na L4, na początku nie było tak źle mi w domu, ale juz potem dawało mi się to siedzenie w domu we znaki,było mi źle, tym bardziej, że mąż (jeszcze wtedy narzeczony) całe dnie w pracy,a już nie wspomnę o hustawkach nastrojów, z którymi na poczatku nie umialam sobie za nic poradzić, miało to nagatywny wpływ na nasz związek, ale już potem było tylko lepiej,też dokuczało mi to, że  za wiele znajomych tu nie mam, bo dopiero od 2 lat mieszkam w Warszawie, a rodzina i znajomi mieszkają we Wrocławiu...

Od początku przeczuwaliśmy,że to będzie dziewczynka, mąż, teściowa i część znajomych bez zastanowienia mówili, że to dziewczynka. Nie moglismy się już doczekać dnia określenia płci, czy nasze przeczucia się sprawdzą, ale najważniejsze było jedno-byle maleństwo było zdrowe, płeć to tylko " przy okazji "...