14 marca 2013 godz. 09:23 szpital w Amsterdamie, równo 7 miesięcy temu przyszedłem na świat. Jestem szczęśliwym dzieckiem, rozwijającym się prawidłowo, otoczonym miłością mamy Kiedyś interesujące mnie moje maty edukacyjne przestają już być polem moich zabaw. Chcę widzieć więcej i być wszędzie. Swobodnie przewracam się z plecków na brzuszek i odwrotnie – poruszanie nie stanowi dla mnie problemu. Leżenie na brzuszku stało się dla mnie ciekawe, bo podciągam kolana do brzucha, poruszam nóżkami do przodu do tyłu i na boki. Śmieszy mnie kręcenie wokół własnej osi., wykonuję zabawne ruchy „kołysząco tańczące” kiedy unoszę pupę. Odwracam głowę, gdy słyszę swoje imię. „Dzieci i ryby głosu nie mają” – to mnie nie dotyczy. Ja mam swoje zdanie, które często wypowiadam w swoim języku, ale Mama szanuje i świetnie rozumie. Mam lęk separacyjny, nie lubię i nie chce rozstawać się z Mamą (ona zresztą też nie lubi ). Nawet podczas zabawy co jakiś czas zerkam czy jest obok, wtedy czuję się bezpiecznie. Ja nadal żyję w przekonaniu (jak wszystkie bobasy), że Ja i Mama to jedność. Lubię siedzieć, ale największą ochotę mam na stawanie i tańczenie kujawiaczka . Smak moich stóp jest rewelacyjny, palce rączek mam bardzo sprawne, chwytam wszystko co spotkam na mojej drodze a jedzonko nigdy się nie marnuje, bo trafia wprost do mojej buzi .   Tak  wyglądam obecnie :