Jeśli wcześniej twierdziłam, że mam dość, to się myliłam. Naprawdę dość mam teraz. Nie wiem jak przetrwam kolejne sześćdziesiąt parę dni. Nie wiem.

Czuję, że to wojna. Wojna z moim dzieciem, wojna z samą sobą, wojna z każdym dniem. A przecież wojna nie jest moim stanem naturalnym.

Nie wiem co jest mojemu dziecku, dzisiaj prawie w ogóle nie chciało spać w dzień. Zaciskam zęby i wmawiam sobie, że jeden jego uśmiech wynagrodzi mi wszystko. Choć doskonale wiem, że tak nie jest. Płaczę bez łez z takim samym kamiennym wyrazem twarzy. Uśmiech numer 5 dostosowany do każdej sytuacji.

Wciąż czekam na lepsze dni.

Nie ma ich..

Gdzieś daleko utknęły w kolejce przeznaczenia.

A może jednak jeszcze wierzę, a może jednak każdego dnia tracę nadzieję..

A może jednak wszystko się ułoży- tak muszę myśleć, więc tak myślę. Gdybym miała wybór już dawno przyszła by do mnie schizofremia.