Wracam do tego schronu, który kiedyś był największą opoką. Taka moja zona.

W jego oczach to było i jest. Ale jest też gdzieś tutaj obok, chociażby w piosence. Namacalne i niewidzialne, ot tak paradoksalnie.

Dotrało do mnie też więcej. Jakie wszystko jest zmienne. Czasem wydaje nam się, że mamy coś na zawsze, bierzemy to za pewnik. A o miłość trzeba dbać, każdego dnia. Ona żyje. Zmienia się, dorasta, wątpi, potrzebuje tego i owego, często czegoś od nas chce.

Przykro mi z powodu moje przyjaciółki, po 11 latach mężczyzna jej życia z dnia na dzien ją zostawił. Bez podowu, konkretnych argumentów nie miał, tylko jakieś wyssane z palca podejrzenia. Przykre to wszystko. Zawsze życzyłam sobie, żeby nasza miłość po 10 latach tak pięknie i namiętnie, mocno i wyjątkowo oddychała w nas. Sądziłam, że mają to szczęście, które zdarza się raz na milion lat.

A ja tęsknię i jestem. Bo chcę być. Dni coraz więcej. Jeszcze 25. Bo wiemy już, że 22 M. będzie z nami.

Jedno mnie wciąż dręczy, spokój mi zabiera.Nieustannie pragnę wiecej - więcej od życia, od samej siebie. Tak jakbym nie mogła spocząć na chwilę, tylko była owładnięta paranoją samodoskonalenia. Szkanka wody zawsze do połowy niepełna. Ale wiem o tym problenie, a to połowa sukcesu, trzeba wyciągnąć odpowienie wnioski. I zastosować auto-terapię:)

Słońca więcej proszę i uśmiechu u nieznajomych.

Oto ja...

http://www.youtube.com/watch?v=CbiK_gFSoJk