To co sobie wyobrażamy w zderzeniu z rzeczywistością zawsze traci na wartości. Ciężka to prawda.

I nie miało tak być. To moje mysli krzyczą. To jego słowa.

Niestety Staś nam oszalał. We Wigilię pojechaliśmy do teściów na kolację. Od tej pory szał. Nie moge nawet wyjść z pokoju, bo zaczyna się wycie. Tata nie może wziąć synka na ręce, bo wrzask. Ja wysiadam.  M. nerwowy i widzę w jego oczach jakiś smutek- coś na kształ zawiedzenia. Raniące, bolące, rozsypane szkiełka.

To nie miało tak być. Czuję się jakaś winna i pusta. A miałam upijać się ze szczęścia.

Cholera.

Więc znowu użalanie się nad sobą, zamiast pozytywnych spraw :(

A miłość jest i tak i się jej trzymam..idziemy razem pod rękę. Zawsze i mimo wszystko.

I nawet zapomniałam, że są Święta..