Wypompowana jestem. I nie wiem co powiedzieć- jak nie ja - bo ja mówię zawsze, zawsze wiem co powiedzieć, słowa cisną mi się na usta, jakieś słowa..

Dziś umarła Arleta. I choć to nie moja żałoba, gdzieś tam jest przykro.

Gdzieś tam zabrakło mi mojej największej broni. Słowa.

"Od zachwytów aż do otępień
huśta serdeczna huśtawa,
i mówią mi ludzie tępi:
sława." 

Huśtam się zatem..na życia huśtawce. Macham nogami by nadać jej pęd. Raz wprawiona w ruch, nie spocznę, póki jeszcze mają moc unoszenia moje sine od niewyspania powieki. Moje serce fizyczne czasem szaleje, a czasem zatrzymuje się jakby chciało sie pochylić nad tym co nienazwane. Taka życia sinusoida, moje nieokiełznane jestestwo. Moje ja, moje ego, moje wszystkie twarze. Huśtam się zatem, góra, dół, góra, dół...cytując z Nic śmiesznego "i tak kurwa do zajebania".

Więc na tym nic śmiesznego skończmy, bo robię się już śmieszna z tym wszystkim, z tymi myślami, sam na sam z nimi zostać nie mogę.

Dobranoc.