Jeszcze 10 dni do wyjazdu. Jestem taka nerwowa, że nie da się tego opisać. Męczy mnie wszystko, a najbardziej natręctwo mych myśli (szczególnie wieczorami) i Staś dokłada do tego swoje 12 groszy - bo ząbki idą i jest płacz, wrzask i budzenie się w nocy. A ja z racji swego PMS gorzej to wszystko znoszę, nie mogę się uporać już nie tylko ze sobą, ale i z dzieckiem moim, tysiącem spraw do załatwienia.

No bo trzeba załatwić kartony do paczek, same paczki nadać z rzeczami i najtrudniejsze- spakować cały swój dobytek w dwa kartony nie większe niż 60 na 60 na 60 :(  Jeszcze M. zażyczył sobie, że mam tu w PL kupić pokrowiec na materac do spania i to zapakować wrrr.

Potwory w mojej głowie nie pomagają zbytnio. I choć się przyjaźnimy,  raczej szkodzą mojej osobie.

Ciągle w głowie mam tego alergologa, testy, wysypka, jadłospis Stasia, wiecznie obserwowanie i pilnowanie, żeby dziadek nie dał mu chleba, bo przecież Pan Doktór zabronił tylu rzeczy.

Więc chucham i dmucham na to dziecko, obserwuję każdy milimetr ciałka czy jakaś plamka się nie pojawiła, zapisuję wszystko co jadł co do joty. Takie to męczące, jakbym była w jakimś transie. Obsesja.

A pogoda jest piękna, na przekór mym złym nastrojom - jakby świat chciał mi się zaśmiać w twarz szyderczo i powiedzieć: Nie wszyscy cierpią.

Dźwigaj kurwa tek krzyż, ale już i bez marudzenia!

Bla bla bla.

Wiem, że są inni i są inni co mają gorzej. Szanuję ich, bo mają tyle siły - mi wciąż jej brak, wciąż na debecie lecę.  Niestety człowiek jest z natury egoistą, widzi świat swoimi oczami i to jego świat jest najważniejszy. Walczę nieustannie z wiatrakami i ze sobą o to bym mogła być lepszą. Nieudolnie i niezdarnie, ale zawsze.

Świat się zmienia, tyle jest do zrobienia, a ja popijam kawę w towarzystwie kaloryfera.