Stas usmiecha się najpiękniej, choc nieustannie próbuje wchodzić pod łózko i rzuca czym popadnie... .

Na szczęscie przeszlo mu wkladanie raczek do klozetu.

Zawolany wbiega wprost w moje ramiona.

Gdy lezy to kiwa sie na boki i nie mogę do niego dotrzeć, kamień mam wtedy na sercu, bo wiem.

W sobote wizyta u psychologa....znowu cięzkie są noce, prawie tak ciezkie jak ten kamien  ktory przy sobie noszę,  głaz wielkosci Everestu.

Smiejemy sie z glupot, choc zazwyczaj mamy posępne twarze. M. wierzy i mu tej wiary zazdroszcze, mowi mi, ze Stas jest jednak zdrowy, a ja i tak swoje i nieustanne braki powietrza.

Mamy siebie, na zawsze, siła ogromna, nie ma większej od naszego współisnienia we wszechświecie..

http://m.youtube.com/watch?v=6NPVIYDgnC8