i cały czas płoną me włosy.

Dawno nie zaglądałam, tutaj i w inne swoje czułe miejsca. Nie ma zmiru na pisanie i na inne rzeczy o których już nawet nie pamiętam.

Nie szukam już, nie wyciągam dłoni po więcej, mam to co mam, czasem mniej, czasem więcej.

Radość jest w prostych rzeczach, momentach, reszta to pył i proch. Jest też wiatr: czasem w oczy, czasem w plecy, łamie płoty, ale najważniejsze oczyszcza mój plac z tego pyłu.

Staś rośnie, zadziwia i zachwyca. Teraz znowu chory, nos zawalony i nie mogę się tego pozbyć, zresztą często ma ten stan. Mówi dużo i wiele powtarza, nie rozumie jednak wszystkiego i nie lubi patrzeć w oczy, na nocnik nie chce się nauczyć, mówi si i natychmiast sika w matki (w jego języku majti). Nie wiem czy jest zdrowy czy nie, przestałam rozmieniać się na drobne. Najważniejsza jest ta miłość, której nic nie pokona.

Oczywiście wciąż drżę o niego, chowam strach gdzieś w kieszeniach starych spodni i wiem, że nigdy ich nie wyrzucę.

Pozdrowienia dla wszystkich dziewczyn, które pamiętają jeszcze nas.

 Ps. My w Polsce, jak dobrze oddychać Polską, mieć w płucach to powietrze i nawet przygnębienie i szarość są takie moje, nie obce.