Jeszcze nie wiem jak odnieść się do wczorajszej wizyty...  trudno mi wytłumaczyć co dzieje się teraz w mojej głowie. Poplątanie z pomieszaniem. Cieszyć jest się z czego, ale i bać się boję cieszyć się boję... Janek powie mi znów, że niezdrowo mam w głowie kiedy się zadręczam.. Domysły snuję... Dlaczego tak się dzieje? 

Marceli rośnie dosłownie jak na drożdżach. To raptem 27 tydzień a On już przekroczył kilogram, ba, nawet w przeciągu ostatnich trzech/czterech tygoni podwoił swoją wagę z 560 g na 1119! Zuch z niego chłopak. Żeby tylko mamuśkę miał zuch. Róża była zaniepokojona na poczatku badania, bo wydawało jej się jakby wszystko się obniżyło. Potem szyjka jednak się "poprawiła". Co nie zmieniło faktu, ze musze teraz leżeć i dbać o relaks. I już za dwa tygodnie kolejna wizyta. Jeśli będę "grzeczna" to jest szansa, że ominiemy branie leków. Podłamałam się, bo jak do tej pory na badaniach wychodziło że szyjka działała prawidłowo. Do wczoraj. Nie wiem czy to mogło mieć wpływ, ale te nasze spacery... nie zaprzecze - obwiniam się, że to właśnie przez moją nierozwagę i chęć życia bardziej normalnie teraz musze egzystowac w pozycji leżącej.

Jest to dla mnie obecnie trudne, bo przyzwyczaiłam się do myśli, że Marcelek rośnie zdrowo, a ja zdrowo radzę sobie z funkcją jego inkubatora. Cieszyłam się stanem rzeczy i więcej z życia brałam... Teraz mam za swoje. Teraz będę dawać więcej z siebie... cierpliwości. Żal tylko spacerów z Jankiem, Tequillą - uwielbiam je, a przy okazji zawsze wydawało mi się, że to własnie dla "naszego" zdrowia. Mały i ja się dotleniamy i ruszamy. Człowiek pogrzebał w sobie myśl o tym, że ta ciąża też była zagrożona. A tu puff - na nowo obawy...

Gdybym była z tym sama.. ale nie jestem! Janek elementem szczęścia zawsze jest, nawet w najgorszym nieszczęściu. I teraz ta krucha istotka... Nasza krucha całość z połówek.

Miłość wiele daje.