Ponieważ wczoraj wydobyłam z głębin swoich i oficjalnie przyznałam się do tego, że w głębinach tych czycha rekin zwany ciągiem nikotynowym, to dziś chcę powiedzieć jak takiego rekina się zabija. Śmierć natychamistowa.

Temat, który założyłam o tymże w jakiś sposób poprawił mi samopoczucie, w jakiś sposób dodał odwagi by powiedzieć Farbenowi, co mi kręci wora od dwóch już tygodni.  Na stergo zawsze można liczyć.

Scena z domu rodzinnego Farbenowych, rzecz się dzieje w kuchni, ona przed laptopem przy kuchni, obok księga gruba i stos michałków w misceczce czarnej jak noc, przy tymże stole on z książką ( bardzo słabą i męczącą, ale czyta uparcie).

Ona : "Kochanieeeee...."

On: "Co? Co ci chodzi po głowie?"

Ona: "Ale nie złość się na mnie, albo złość..."

On: "Nie, nie zrobimy remontu łazienki, zapomnij" ( od 25 sierpnia czekam na pomalowanie wc, mamy farbę i całą resztę, rzecz jasna)

Ona: "Ależ nie o to mi chodzi."

On: "To o co? Nie wiem o co może Ci chodzić'"

Ona: "Widzisz, palić mi się strasznie chce, od dwóch tygodni ledwo dycham."

On: "Chcesz wrócić do palenia?"

Ona: " No właśnie nie wiem, strasznie chce mi się palić..."

On: "Nie, nie będziesz palić."

Ona: "Tego się spodziewałam, tego że tak powiesz..."

Wstaje on, pokazuje na stół: "To połóż sobie tutaj papierosa, a obok Mańka, co wybierasz?"

Ona: "Oczywiście, że Mańka."

Tegoż samego wieczoru. Leżąc w łóżku, przytuleni do siebie mocno.

Ona: "Byłbyś bardzo zły?"

On: "Tak."

Ona: "To dobrze, to bardzo dobrze."

I tak oto zabija się głupie myśli. Tak jak napisałam Farben to Farben, na niego zawsze można liczyć.