...jutro sylwester. Czyli przerażone psy i dzieci płaczące w domach za przyzwoleniem społecznym. Jeden jedyny dzień w roku, kiedy nie wzywa się policji po 22- iej. 

Mam nadzieję, że spędzicie ten czas jako tako - nie okłamujmy się, to będzie czas dla wielu czuwania a dla innych może dzień cudów.. każdej minuty na świecie  w końcu rodzi się dziecko jak również umiera człowiek. Warto się nad tym zastanowić. Wiem, że sylwester to dzień jak każdy, tylko robi się koło niego wiele szumu, i jest motywatorem do robienia list marzeń, które chcemy aby się spełniły - czyli "od jutra nie będę" etc. Ja nalegam do faktycznego przemyślenia i zastanowienia się ( jeśli jeszcze tego nie uczyniłyście przed spowiedzią na Boże Narodzenie, czy inną chwilą zadumy w tym czasie)  kim jesteśmy, jak spędziłyśmy ostatni rok i jak planujemy następny... jeśli nie robimy tego na codzień to warto choć tak raz się nie okłamywać. Miał być koniec świata, którego nie ma, choć tak naprawdę może jest... może się zaczął. Kiedyś podczas tegorocznych przygotowań świąt słuchałam wspaniałego wywiadu w radiowej jedynce z panem Zbigniewem Preisnerem. Uświadomił mi jak bardzo podążamy ku zgubie ludzkości - jeżeli dalej naszym najlepszym rozwiązaniem jest komunikacja wszechobecna przez internet to zaginą nasze relacje - ludzkie - międzyludzkie. Już teraz odnoszę wrażenie, że jesteśmy coraz większymi tajemniczymi wyspami na oceanach ulic. Każdy na swej wyspie, jestem gdzieś tam, a jak umrę to nawet nikt nie będzie o tym wiedział, bo FejsBóg nie napisze przecież tego za mnie.  WIecie o czym mówię... na pewno wiecie, tylko żadne nie chce o tym myśleć, bo i po co? Jest dobrze jak jest, teraz tu. Byleby hedone, byleby konsumpcjonizm, byleby dziś byleby jutro a koniec końcem koniec świata może mnie cmoknąć.. jutro kupię nowe spodnie - w sam raz do trumny. Tekst mi się za bardzo najeżył, więc stonuję. Jest przy stole wolne miejsce, które kiedyś zajmował ktoś ważny w naszym życiu.. kiedyś będzie moje miejsce wolne i zastanawiam się jak będą wspominać mnie najbliźsi... ten rok był dla mnie metamorfozą, nieobliczalny i niesubordynowany, ten rok przyniósł mnóstwo cudów, ale i pełno rozczarowań. Pragnę by ten rok, który przyjdzie przyniół nam jeszcze więcej wiary w Nas, żebyśmy dalej byli jak SDM, żeby to się nie zmieniło, żebym umiała pogodzić się ze zmianami jakie na nas czekają za rogiem roku - mam nadzieję, że będę cierpliwa, że żaru nie ugasi nawet powódź. Dla mnie najważniejsi jesteśmy my. I bycie dobrym człowiekem, bo mam wrażenie że jest takich coraz mniej, coraz trudniej ich nawet szukać ze świecą... google nie znajdzie ich a wiki nie poda na tacy. Cudownych ludzi trzeba kochać i doceniać, cudowni ludzie powinni o tym wiedzieć kim są. I tak pragnęłabym, aby w tym kraju, aby na świecie prestiżem była wiedza, rozumność i szczerość a nie pokazywanie dup, cycków i sfery intymne Kasi Cichopek czy innej celebrytki wziętej z ulicy. Nawiązując ponownie do tego wywiadu - zagubił się prawdziwy ideał. Kiedyś to wartościowi ludzie byli słuchani, czytani, jak walczono o to by przeczytać ich książki, jakim szacunem w dziesiejszej mowie było kiedyś studiowanie na uczelni wyższej i słuchanie Tischnera chociażby. Dziś siedzę w Auli Tischnera, słucham wykładowców którzy mieli przyjemność go słuchać i z nim pracować...i patrzę na tuziny głów wokół mnie - studenci którzy jakimś cudem dostali się na te studia, bo UJ potrzebuje pochwalić się ilością studentów. Siedzą i myślą jak to odbębnić... nie chłoną wiedzy kompletnie. Jakże zmieniają się priorytety. Świat wciąż podąża niezbadaną niebezpieczną drogą... i boję się myśląc o tym że zatracamy wrażliwość na świat, na piękno - widząc go w dwóch liniach na płótnie... 

Mocno chaotyczny wpis, mocno. Wiją mi się myśli po głowie...

Chcę jednak mieć drugie dziecko, bo to kóre tylko sobie wyobraźnia stworzyła już pokochałam... 

Nasz Marcelek - jedyny może mieć rodzeństwo ;)