Jak bardzo mocno można kochać?

Z jaką czułością pielęgnować?

Na ile wiem, że jestem dobrą matką?

Że niczego mu nie brakuje?

Gładzę ręcznikiem mokrą główkę. Niespiesznie. Bawi się korkiem. Wody już nie ma. Sam spuscił wodę. Bawił się korkiem. Siedzi w pianie. Okryty niczym Joda. Siedzę obok na dywanie. Klęczę by lepiej okryć. Parzy mi w oczy. Bawi się dalej. Mija 10 minut. Gładzę niewinną skórę. Jest suchy. Przytulam. Stawiam na dywaniku. Zakładam pajac. Pomaga. Gładzi się po brzuszku. Najedzony. Suchy. W cieple nie tylko łazienki nagrzanej, ale i serca matki. Przytulam. Boże jak ja przytulam..

Śpi. Jedziemy. Przebudził się. Uśmiecha się. Parska śmiejąc się do mnie w lusterku. Uśmiech rozgościł się na twarzach trzech.

Na dywanie. Leży On i siedzi on. Całuje on Jego w czułko. Głaszczą się nawzajem. Ojciec z synem.

Zasypia. Siedzimy. Trzymamy się za ręce. Zamknął oczka. Patrzymy po sobie. Uśmiechamy się. Każde ze wspartym czołem o szczebelki łóżeczka. Śpi. Jesteśmy. Zapatrzeni. Wychodzimy po cichu. Zrobilismy to wspólnie. Patrzyliśmy na niego każde z osobna. Patrzyliśmy na niego razem.

Przybiega. Tuli się. Nie mogę przestać przytulać. Nie odmawiam sobie czułego całusa w czułko. Oddaje buziakiem. Leci w świat. Bawi się klockami. 

Patrzy. Układa usta w aprobatę. Uśmiecha się. Szczerzy zęby. Śmieję się w głos. Ciągle się do mnie uśmiecha. Wyciąga rączki. Wyciągam swoje.

Trwa to od kilki seund co minut sporu. Unosi się coś we mnie, kiedy widzę jak ogarnia nas miłość do małego towarzysza naszych spraw. 

Słyszę tupanie. Już nigdy tu nie będzie cicho. W sercach ktoś na zawsze się rozgościł, wymościł sobie miłością dotychczas niespotykaną...