Dzisiaj nie po prostu roznosi. Mam dosyć wszystkiego. Od wczoraj nie odzywam się do D. Po prostu mam już dosyć. On próbował coś zagadywać, zaczepiać. Nie dałam się sprowokować, rozśmieszyć jak zawsze.  Zaczęło się przedwczoraj. Przyszedł do pokoju z jogurtem, chciałam, żeby mi dał trochę to mi powiedział "stał w lodówce, trzeba było sobie wziąć". Przez hormony popłakałam się. I wcale nie chodziło o to, że nie zjadłam jego pieprzonego jogurtu ale widzę, że on ma gdzieś to, czego ja chcę. Kiedy ja np. coś jem i pytam się go 10 razy czy jemu też zrobić albo kupić, on nie chce a potem zawsze mi pół zjada. Ja nie widzę problemu i zawsze się z nim dzielę. Położyłam się, popłakałam. To "co ja sobie znowu uroiłam, masz ten jogurt". W dupie mam ten Twój jogurt! Powiedziałam mu później o co mi chodzi. O to, że czuje jakby mu nie zależało wcale ani na mnie ani na Dziecku. Ostatnio robi wszystko, żeby tylko mnie zdenerwować. Wie, że nie lubię pewnych rzeczy, wie to doskonale i specjalnie to robi. Grzeczne proszenie "Kochanie nie rób tak" na niego nie działa więc i ja zaczynam drzeć mordę. A później do mnie z pretencjami, że ja tylko wrzeszczę z byle powodu. Tłumaczyłam mu to nie raz.  Nie raz i nie dwa, że ja nie "drę mordy" bez powodu, że to on zawsze zaczyna, a grzeczne proszenie do niego nie dociera.  Powiedziałam mu to wszystko co mnie bolało. Wymyśliłam sobie i coś mi się znowu wydaje... Wyszłam z domu i wróciłam późno. Jak wróciłam z łazienki taki chciał być strasznie miły, usiadł koło mnie i zaczął czytać "Czerwonego Kapturka", jakby to coś miało zmienić. A mi cały czas w głowie dźwięczały jego słowa... Powiedziałam tylko, żeby dał mi spokój jak zapytał czy chcę jeszcze jedną bajkę. Położył się, bo rano szedł do pracy a ja długo nie mogłam zasnąć. Siedziałam na kompie i myślałam... Dzisiaj jak wrócił z pracy myśłał chyba, że tak jak zawsze będzie już normalnie. O nie! Teściowa już nawet pytała czy mamy ciche dni. Jak szłam do sklepu zaśmiała się "czy piwo mężowi też kupie", powiedziałam jej, że ma dwie nogi to niech sobie sam idzie. Przedwczoraj umył okno w naszym pokoju i oczekiwał wielkich oklasków. Jakby zrobił łaskę, że ja nie musiałam skakać po darbinie i myć. A poza tym żadnych przygotowań do świąt. Jak mieszkaliśmy sami, pomagał. A teraz jest mamusia to ona zrobi... Jak powiem mu, żeby sam umył po sobie talerz to wyniesie do zlewu i teściowa umyje. Niby takie pierdoły ale to wszzystko się zbiera. Od przedwczoraj prosiłam, żeby powiesił firankę, już dzisiaj nawet teściowa się na niego darła, żeby to zrobił. Chciał przedtem coś zagadywać a ja nie mam najmniejszej ochoty go teraz słuchać. Zabrał się i poszedł z kolegą na piwo. Firankę właśnie sama sobie powiesiłam. Taboret na łóżko i dałam sobie radę sama. Nie wyobrażam sobie tych świąt, w ogóle ich nie czuje, zero klimatu. Tylko nerwy. Przepraszam ale musiałam się wygadać a nie bardzo mam komu. Wesołych Świąt!