Do tej pory nie docierało do mnie, że z moją ciążą też może być coś nie tak. Owszem, czytam posty i pytania niektórych dziewczyn z zagrożoną ciążą. Bardzo mnie to dotyka i zawsze mogłam jedynie się domyśleć jak cierpią.. aż do wczoraj.

Cały dzień złe samopoczucie - tłumaczyłam sobie, glupia, że pogoda. Pod wieczór miałam trochę nerwów i stresu. Denerwuje mnie to, że wszyscy wiedzą lepiej, że odezwać się nie mogę, bo słyszę 'ale Ci hormony szaleją'. Cholera,  nie szaleją. W ciąży się wyciszyłam, jestem dużo spokojniejsza - u mnie zadziałało w tą stronę, a wyrazyć swoje zdanie chyba tez mi można. I wielka afera z mamą, o pierdoły.. ale awantura była.

Wyszłam na górę, położyłam się i czuję. Okropny ból w podbrzuszu i ku mojemu zdziwieniu skurcze - jeden, drugi, trzeci.. Dzwonie do S. kiedy będzie, że coś jest nie tak. Przyjechał w 5 minut. Juz o nic nie pytał. Złapał za telefon i do lekarza. Za chwile przyniósł mi jakieś leki, kazał zażyć. A ja z bólu nie pytałam nawet czym mnie faszeruje, czy moge w ciąży, co mówił lekarz.. Zaufałam mu.

Trwało to może jeszcze z 15 minut, stali z mamą nade mną i czekali. Skurcze minęły. Został delikatny ból brzucha, ale czułam jak Mała kopie i się uspokoiłam. Lekarz oddzwonił do S. - nie wiedział czy ma jechać do szpitala do mnie, czy przeszło. Powiedział mu co ma robić i kiedy wzywać karetkę, kiedy jechać samemu ze mną. Na szczęście takiej konieczności nie było. 

3 No-spy, 5 magnezów, brak snu całą noc. dziś o niebo lepiej.

a stresu nie polecam nikomu. niech mówią, że hormony. wszyscy wiedzą lepiej. niech wiedzą. ja chcę tylko, żeby z Małą było dobrze. już ich nie słucham. robie swoje. resztę przemilczę.