Całą ciążę praktycznie sobie myślałam, jak będzie fajnie z trójką. Przecież moje chłopaki są już duże :D
Teraz - na kilka tygodni (dni ? :P) przed porodem, kiedy już wózek czeka, nosidełko przygotowane, torba prawie spakowana - nachodzą mnie obawy.
Co będzie jeśli będą zazdrośni ? Co jak nie będę mogła utulić tego mojego małego przytulaska (Oli taki synuś mamusi jest, starszy już tak nie chce okazywac uczuć :P) bo będę miała małą na rękach ? I co, jak nie będę miała czasu żeby im poczytać, pobawić się z nimi ?

Trochę się obawiam, że tak po części poczują się odrzuceni. :(
No i ciekawe jak będzie wyglądać z organizacją. czy będę miała, tak jak teraz, choć chwilę wolnego czasu dla siebie? Pewnie jak mała będzie spała to ja będę skakać by ogarnąć chałupę a przy okazji spędzić trochę czasu z chłopakami. Kurcze, będzie ciężko....
A spacery ? Teraz zanim ich dwoje ubiorę to sama jestem mokra jak szczur przeciągnięty kanałem i to pod prąd, a teraz co dopiero z trójką ? Hmmm....
Co jak im się nagle obojgu zachce do ubikacji a ja będę akurat karmić małą ?
Rany, ile mam myśli....

No i zaczęłam się bać porodu, wcześniej nie zaprzątałam sobie tym głowy. Ja, matka dwójki dzieci, dwa razy rodząca SN. Boje się jak uj :D Wiem co mnie czeka... :P

Odchodzi mi czop, czuję już koniec :P W czwartek mam wizytę to się dowiem co i jak.
Ale chyba ze względu na te moje obawy chciałabym urodzić najlepiej już. Żeby się wszystko wyjaśniło, żebym zobaczyła jak to jest i nie musiała żyć w niepewności.