Od kilku dni totalnie nie mogę się dogadać ze swoim O. 

Wnerwia mnie w nim dosłownie wszystko. A on jak totalny egoista pokazuje ,że nie rozumie i nie szanuje mojej ciąży i tego ,że nie jestem tą samą osobą. Może przez hormony, może przez to ,że dorosłam i uświadomiłam sobie, że mimo wszystko nic już nie będzie takie samo.

Wiele codziennych rzeczy mnie męczy. Głupie gotowanie, sprzątanie czy pranie wywołuje u mnie "siódme poty". Jednak staram się nie zaniedbywać swoich obowiązków i zapierdzielam jak mały samochodzik. Czasami kosztuje mnie to albo sampoczucie (chodzę wściekła, bo wiele przyziemnych rzeczy po prostu mi się nie udaje) albo kończy się to bólem brzucha i szpikowaniem no-spą. 

Od wczoraj się do niego nie odzywam. Po prostu nie chcę wywoływać burzy. Bo jak to wczoraj mi zarzucił " nic nie potrafię zrobić i tylko wymagam". Ok, więc niech tak będzie. Nic nie potrafię. Od wczorajszego wieczora bardzo źle się czuję. Boli mnie brzuch, boli mnie każda nawet najmniejsza kosteczka czy mięsień.

Chyba to zauważył,bo kiedy wyszłam na spacer z psem i po jakieś drobne zakupy - ogarnął mieszkanie. Zmywarka wstawiona, kurze starte , nawet - o dziwo! - odkurzył. Nie planuję się do niego odzywać, do momentu aż mnie nie przeprosi.

Nie mam siły i totalnie źle się czuję. Zastanawiam się nad wyjazdem do mamy, żeby ochłonąć i trochę odpocząć. To jednak może doprowadzić do awantury, bo przecież jak zwykle "uciekam". Tylko co mam robić?! Siedzieć tu i tylko się denerwować i tym nastrojem "zarażać" swoje Maleństwo.

Dziewczyny, może ja się czepiam?