Oglądałam wczoraj taki film. Paczka przyjaciół wraz z młodym małżeństwem i niemowlakiem wypłynęła jachtem w rejs. W wyniku nieporozumienia i głupiego żartu wszyscy dorośli wylądowali w oceanie, a nie była spuszczona drabinka i nie mogli sie dostać z powortem na pokład. Dziecko spało na jachcie. Taki thriller, ludzie zaczęli ze strachu wariować, ginać, jedna osoba utonęła ktoś umarł bo uderzył się w głowę ktoś inny stwierdził, ze dopłynie do brzegu. W pewnym momencie obudziło sie dziecko i zaczęło płakać, samo na tej łódce. Wyłączyłam telewizor, nie mogłam patrzeć jak to dziecko płacze i ze strachu że może tam samo zginąć. Ale po pół godzinie ciekawśsc zwycieżyła i właczyłam go znowu. Patrzę, a matka jakoś dostała się na pokład, uratowała dziecko, potem jeszcze męża. I tak sobie myślę po obejrzeniu tego filmu, że my matki jesteśmy badzo silne. Potrafimy walczyć o nasze dzieci i nasze rodziny. Nie poddajemy sie tak łatwo, bo mamy dla kogo żyć.

A tak pozatym chciałabym napisać, ze często w tym blogu narzekam na męża, życie.  Ale patrząc wczoraj na moje dzieciaczki bawiące sie razem i męża szczęśliwego patrzącego na nie, stwierdziam, że mam dużo szczęścia. Mimo tego, że problemów nie brakuje, to mam dla kogo żyć. Mój maż nie jest ideałem, a kto nim jest, ale mnie kocha. A dzieciaki przepadają za sobą. To nie jest prawda, że jak jest większa różnica wieku między rodzeństwem to nie mają kontaktu ze sobą. U mnie jest różnica 5 lat i widzę jak dzieci do siebie ciagną. Gabrysia aż podskakuje z radości jak widzi brata,  Kubuś też nie może zacząć ani skończyć dnia bez ucałowania małej siostrzyczki. Jak tylko mała się przewróci to ona tak to przeżywa jakby się sam uderzył, całuje ją, śpiewa, głaska.