Nie ma to jak się pokłócić pod sam koniec dnia. A poszło o to, że jak usypiałam małą to mąż miał położyć starszego spać. Ale poszedł sam do łazienki, o co w zasadzie nie mam pretensji. Tylko zamiast przykazać synowi, zeby grzecznie leżał w łóżku to Kuba biegał po domu, gadał, gwizdał. A ja w tym czasie usypiałam Gabrysię, a mądry tatuś oczywiście nie reagował, bo po co. Przecież to bez różnicy czy się dzieciaka usypia 10 min czy pół godziny. Ja mam czas.

No i się dowiedziałam przy okazji jaka to ja nie jestem bo nie daję mu sie spokojnie umyć i wydzwaniam ciagle kiedy wróci do domu. No rzeczywiście to takie dziwne, ze koło 19 wieczoerm sie interesuję kiedy łaskawie wróci do domu. Jak chce to niech idzie spać najlepiej do tej roboty.

Mała jak na złość rozrabia ile wlezie. Dzisiaj zarobiła nowego guza, pukają główką w dywan, symetrycznego do wczorajszego guza. No cóż do tego ma nosek podrapany i policzek też. A gdzie się tego nabawiła kto to wie, szarapan z niej straszny ostatnio. Wszędzie się pcha, szybciej bałagani niz ja sprzątam. Wczoraj nabrałam wieczorem ochotę na placka. Zamieszałam całą miksturę, patrzę do szafki a tu nie ma proszku do pieczenia. No i co tu zrobić, dałam sodę, placek wyszedł. Dzisiaj jednka przy sprzątaniu kuchni patrzę a mała mi wynosi zawartość szafki do torby na reklamówki. No i znalazłam i proszek do pieczenia i żelatynę i parę innych rzeczy :)

Tak więc facet to myśli, że to taki relaks siedzieć cały dzień w domu z takim aktywnym dzieckiem, dziećmi. Ze to tak fajnie zbierać ciągle zabawki spod nóg, przebierać ze 3 razy dziennie, ścierać paste do zębów z podłogi, krem z dywanu, pomarańcze z podłogi. Patrzeć na ten bałagan dookoła i nie mieć czasami kiedy posprzątać. 

A moze faktycznie jestem taka beznadziejna, że sobie nie radzę i ciagle narzekam. W każdym bądź razie są takie chwile, że czuję się beznadziejnie.