Tak właśnie jest. Ciężko mi tutaj, naprawdę ciężko. Jak by mi ktoś powiedział 3 lata temu, że niedługo będę mieszkać w Polsce, będę miała DZIECKO z Polakiem, wyśmiała bym go. Ja i dziecko? Do tego w Polsce, ha ha. A jednak, los zadecydował za mnie. Miłość jest ślepa.

Miewamy gorsze i lepsze dni, chyba jak w każdym związku jednak ostatnio więcej jest tych gorszych. Nerwy puszczają, wychodzi do pracy, daje wkurzonego buziaka na do widzenia i trzaska drzwiami. Potem wraca i znowu jest jak dawniej, bo zdążyliśmy się za sobą stęsknić.

Przedwczoraj był jeden z tych gorszych dni, jeden z najgorszych tak naprawdę, który uświadomił mi że mam tutaj tylko Marka i jego rodzinę. Pojechałam do babci. Chciałam zostać z małym na kilka dni, odetchnąć - uznałam, że może dobrze to nam zrobi. Wczoraj Marek powiedział mi, że przed wyjściem babcia chwyciła go za ramię i powiedziała, że po pracy ma po nas przyjechać bo ona nas tam nie chce.

Mi też powiedziała kilka przykrych rzeczy, np. że na chrzciny Marcelka nie przyjdzie, jeśli będzie tam moja mama. Łaski mi nie robi... przynajmniej nie narobi wstydu wychwalając sama siebie przy stole. To typ człowieka który uwielbia siebie a wszystkich innych tępi. No cóż... 

Co do wyjazdu - postanowione... Teraz tylko zbieramy kasę i załatwiamy wszystkie sprawy. Boję się, jak cholera się boję. Ale to najlepsze co mogę zrobić dla mojego dziecka. Tutaj nie mogę zapewnić mu dobrego życia.