Postanowiłam podzielić się z Wami moimi odczuciami z czasu ciąży, pierwszych tygodni z Marcelem i tego, jak jest teraz. Wiele się zmieniło. 

2 kreski na teście. Niby się cieszyłam, ale jak dziś pomyślę, podchodziłam do całej sytuacji bardzo neutralnie. Może ciężko to zrozumieć, ale jestem osobą, która nie uwierzy, dopóki nie zobaczy. No tak... pozytywny test widziałam, ale nic poza tym. Będę miała dziecko... Nie docierało. I nie dotarło aż do momentu gdy wyszłam z młodym ze szpitala.

W końcu przyszedł na świat. Nasz maluszek, człowiek w stu procentach zależny ode mnie, od nas. Dla większości mam to najpiękniejsza chwila w życiu. Ja nie czułam nic... Obdarta z jakichkolwiek emocji.

Pierwsze dni w domu były na prawdę ciężkie. Nie bardzo rozumiałam, co się wokół mnie dzieje - byłam jak w amoku. Nagle wszystko się pozmieniało. Byłam zdołowana, zła, smutna. Nie tak miało być... 

Najgorsze było dopiero przede mną. Po 2 tygodniach urlopu mąż musiał wrócić do pracy.  Miałam ochotę wyć i błagać, by mnie nie zostawiał. Że nie dam rady sama. Dałam. I nadal daję. 

Już 6,5 miesiąca daję radę całkiem sama - bez żadnej pomocy. Nie jestem samotną mamą - teoretycznie nie, ale w praktyce to już całkiem inna historia. Nie mam teściowej. Mama jest bardzo daleko, a tata mało się interesuje. Marcel jest całym moim światem.

Kiedyś było mi wstyd, za to co czułam. Teraz już nie. Wiem, że to nie było normalne, ale czasem tak się zdarza i to nie była moja wina. Żałuję jedynie, że nie prosiłam nikogo o pomoc i udawałam, że wszystko jest dobrze. 

Moje największe szczęście :)