Dokładnie rok temu, o 2.40 w nocy urodził się mój synek, Nikodem. 53 cm długości, 3780 wagi i 9 pkt Apgar. Bardzo dużo wydarzyło się w ciągu tego roku. Niestety, więcej było niemiłych chwil, niż tych dobrych. Ciężki kryzys w małżeństwie, ciągle wiszące nad nami widmo rozwodu. Ale najbardziej drżałam o mojego małego syneczka. Nie ma nic gorszego dla matki, niż usłyszeć "Pani dziecko jest niewidome". Nie ma nic gorszego, niż tulenie swojego gaworzącego maleństwa i świadomość, że nigdy nie zobaczy mamy, taty, swoich zabawek. I potem ta nadzieja, że może jednak, bo chyba na mnie spojrzał, bo uśmiechnął się, a przecież nic do niego nie mówiłam.. Lekarze kiwali głowami z politowaniem, zbywali mnie, kiedy mówiłam, że jego oczy są mniej rozbiegane, że stara się skupić wzrok, że reaguje uśmiechem na moją twarz. Potem kolejna diagnoza " Pani dziecko ma problem neurologiczny, zapraszamy na oddział". Prawie miesiąc leżenia, tomograf, rezonans, usg, rtg. Trzymanie na rękach nieprzytomnego dziecka, bezsilny płacz ze strachu, że już się nie obudzi. Płacz mózgowy po narkozie. Wszystkie wyniki dobre, dzień przed wypisem przychodzi lekarz prowadzący i mówi " Ale wie Pani, że my szukamy guza?". Kolejne dni, płacz nad łóżeczkiem. Jakiego guza, na Boga? Moje dziecko ma 4 miesiące! Guza nie znaleziono, więc wyszliśmy do domu. Kontrola co 2 tyg, potem co miesiąc. W kwietniu onkologia. Ponowne badania, cewnikowanie. Znowu nic. Znów zlecone kontrole raz w miesiącu. Onkolog, neurolog, okulista. Jaki jest finał tych przygód? 

Moje dziecko, które miało być niewidome- widzi doskonale, bez okularów, bez żadnych sterydów, bez jakiekokolwiek leczenia. Ostatnia kontrola u okulisty w Prokocimiu wykazała, że jest zdrowy i nie mamy po co przyjeżdżać.

Moje dziecko, które miało mieć skazę białkową - wcina jogurty i krowie mleko.

Moje dziecko, które miało mieć skórę atopową- kąpię się we wszystkich możliwych płynach i nie używamy żadnych emolientów, czasem nawet nie smarujemy niczym skóry.

I wreszcie dziecko, u którego podejrzewano nowotwór (neuroblastoma)- jest zdrowe. Ostatnia kontrola onkologiczna zakończyła naszą "przygodę" z Prokocimiem. Od teraz opiekę przejmuje pediatra. 

Chyba muszę powiedzieć, że obecny stan mojego syna, to prawdziwy, wymodlony cud. 

A mój Nikoś waży sobie 12 kg, nosi rozmiar 86 i ma 10 ząbków. Pozdrawiamy wszystkie Mamusie i ich Skarby :*