Zauważyłyście kochane jak szybko kobieta przyzwyczaja się do tej myśli, że jest mamą?? Jak w ciągu sekundy potrafi przewartościować całe swoje życie dla tej malej istotki...

Przypominam sobie jak będąc po pierwszej bolesnej stracie dowiedziałam się, że znów spotkało mnie to szczęście, że jestem w ciąży... Przypominam sobie, jak obiecałam sobie wtedy brak emocji, brak szaleństwa z tego powodu, tak... żeby nie cierpieć ponownie gdybym straciła tą małą istotkę obiecałam sobie, że do końca I trymestru będę podchodzić do tego z dystansem... więc chciałam skakać z radości, płakać ze szczęścia, ale powstrzymywałam się, aby zbyt nie przywiązać się do tej myśli, że już ją mam, że tego maleństwa nie stracę... 

To było niesamowite, bo pamiętam jak z minuty na minutę coraz bardziej o niej myślałam, coraz częściej wszystko kręciło się wokół tego maleńkiego groszku, który nosiłam pod sercem... i z dnia na dzień się zakochałam... tych emocji nie dało się powstrzymać, tej miłości i troski o istotkę, która będzie nazywać mnie mamą... 

A teraz?? Już nie wyobrażam sobie życia bez niej... jest moim promyczkiem, moim pocieszeniem w smutny dzień...

i mimo to, że wiem, że nie zawsze będzie kolorowo, że mogę mieć najbardziej kapryśne, marudne i niegrzeczne dziecko pod słońcem, mimo to, że mój poród może być totalną masakrą bolu trwającą w nieskończoność, mimo to, że każda noc będzie nieprzespana, a już dziś maleńka wysysa ze mnie ostatnie soki... mimo to wszystko kocham ją najbardziej na świecie... mimo to wszystko, jestem jej mamą i to mnie uszczęśliwia... że tylko mnie nazwie mamą, tą która nosiła ją pod sercem, śpiewała piosenki, glaskała wypychające się stópki i od zawsze ją kocha... tak po prostu... za to, że jest...